«Βρισκόμουν κοντά στο άλσος του Αιγάλεω όταν 10-12 νεαροί, γύρω στα 20,με σταμάτησαν και χωρίς να πουν τίποτε άρχισαν να με χτυπάνε ασταμάτητα. Μου πήραν 200 ευρώ και το κινητό μου και έφυγαν» διηγείται ο κ. Μαζάρ Ικμπάλ, ένας πενηντάρης βιομηχανικός εργάτης που κοντεύει να συμπληρώσει δεκαετία στην Ελλάδα.
Δίπλα του ένας νεαρός στέκεται παγωμένος με τα μάτια στο πάτωμα, ενώ το κεφάλι του είναι γεμάτο ράμματα. Είναι ο κ. Μοχάμεντ Σαντζάτ, κάτοικος Ελλάδας εδώ και λίγους μήνες που «κυνηγάει το μεροκάματο από εδώ και από εκεί». «Βρισκόμουν κοντά στο Μπαρουτάδικο όταν με σταμάτησε μια παρέα νέων και μου είπαν: “Αστυνομικοί”. Έβγαλα τα χαρτιά μου να τους τα δείξω και άρχισαν να με βαράνε με ξύλα. Όταν τελείωσαν, έφυγαν» λέει ο κ. Σαντζάτ.
Ο κ. Ζαφάρ Ουλάχ ζει στην Ελλάδα περίπου δέκα χρόνια, εργάζεται ως ελαιοχρωματιστής και μένει στο Αιγάλεω. Ο κ. Ουλάχ δέχθηκε επίθεση στο σπίτι του. «Έβγαινα από το σπίτι όταν μου επιτέθηκαν δύο άτομα. Ένας με κρατούσε από το χέρι και ο άλλος με βαρούσε. Μου πήραν τα χρήματα που είχα πάνω μου και μετά ήρθε ένα αυτοκίνητο μέσα στο οποίο υπήρχε ένα ζευγάρι και τους μάζεψε» περιγράφει τη δική του περιπέτεια ο κ. Ουλάχ, ο οποίος είχε την ατυχία να κουβαλάει πάνω του το μηνιάτικό του (850 ευρώ) εκείνη την ημέρα.
Τ ελευταίος στη σειρά κάθεται ο κ. Αμτζάντ Τζαβέντ. Στους λίγους μήνες που βρίσκεται στην Ελλάδα και δουλεύει στην οικοδομή ο νεαρός Τζαβέντ πρόλαβε να γνωρίσει και τη σκληρότητα του ρατσισμού. «Ήταν 3 Μαρτίου όταν βγήκα από το σπίτι και πήγαινα στο περίπτερο για τσιγάρα. Εκεί στην πλατεία με πλησίασαν οκτώ άτομα και άρχισαν να με βαράνε για να μου πάρουν τα λεφτά. Από ένα σημείο και μετά δεν θυμάμαι τίποτα. Μόνο ότι σε κάποια στιγμή με άφησαν και έφυγαν» διηγείται. Αν και ήδη έχουν περάσει δέκα ημέρες από την επίθεση, η μύτη του Τζαβέντ δεν έχει συνέλθει από τον ξυλοδαρμό.
Τα θύματα των επιθέσεων περιγράφουν τους δράστες ως μια ομάδα 15 ατόμων, με δύο κοπέλες ανάμεσά τους, γύρω στα 20-22. «Το μόνο που ζητάμε είναι Δικαιοσύνη. Να μη μας κυνηγούν κάθε μέρα» λένε οι Πακιστανοί. Εχθρικά δεν αντιμετωπίζουν τους μετανάστες μόνο οι ομάδες που τους επιτίθενται αλλά και η Αστυνομία, η οποία όποτε επιχειρούν να καταγγείλουν μια επίθεση εις βάρος τους είτε προσπαθεί να τους αποθαρρύνει από το να καταθέσουν μηνύσεις είτε δεν διερευνά καθόλου τις καταγγελίες τους. «Η Αστυνομία όλο μας λέει: “Ελάτε αύριο”. Δεν μας αφήνει να δώσουμε κατάθεση. Με το ζόρι κάνουμε τις μηνύσεις» σημειώνουν. «Μας έχει συμβεί στο Αιγάλεω, στον Ασπρόπυργο, στην Ελευσίνα. Οι σκοποί στο τμήμα μάς λένε ότι δεν υπάρχει αστυνομικός μέσα, ότι έχουν βγει όλοι περιπολία» σημειώνει ο πρόεδρος του Συλλόγου «Ομόνοια» κ. Αφζάλ Μπατί.
(Από το Βήμα, Τετάρτη 25 Μαρτίου 2009)
Τραγικές ιστορίες και μάλιστα στη γειτονιά μας!
Ας αφήσουμε τους αστυνομικούς στην άκρη μια και ο θεσμισμένος ρατσισμός αποτυπώνεται στις θλιβερές τους φιγούρες με τον χειρότερο και πιο απεχθή τρόπο. Ας μην ασχοληθούμε λοιπόν με τα αυτονόητα. Οι μαρτυρίες αναφέρονται σε μια παρέα με κοινά χαρακτηριστικά, περίπου 15 άτομα με δυο κοπέλες ανάμεσά τους, που δρα στην ίδια περιοχή και πέραν του ότι δεδομένα ασκεί ρατσιστική βία, σε μερικές περιπτώσεις ληστεύει κιόλας. Μετά την σύλληψη και την προφυλάκιση των δύο ατόμων με κατηγορίες που αφορούν αυτές τις επιθέσεις, η συμμορία ΔΕΝ εξαφανίστηκε…
Τα δεδομένα γύρω από αυτή την υπόθεση τρέχουν και δεν θα σταματήσουν να τρέχουν μέχρι να τελειώνουμε με τη ρατσιστική τσογλανιά.
1 σχόλιο:
Κι εγώ έχω ακούσει για αυτή τη συμμορία, αλλά όχι λεπτομέρειες. Τραγικό να επιτίθενται σε μετανάστες ξέροντας πως τους αφαιρούν τα ελάχιστα χρήματα που κερδίζουν.
Πάντως κρατήστε μια πισινή για τον 'ρατσιστικό' χαρακτήρα των επιθέσεων. Μην το παίρνετε ως δεδομένο. Μπορεί να είναι έλληνες που την πέφτουν σε ξένους, μπορεί τοξικομανείς που δεν δουλεύουν, μπορεί και ξένοι που ληστεύουνε δικούς τους. Ολα παίζουν.
Δημοσίευση σχολίου