Δεκέμβρης 2008. Οι μαθητές, μετά την δολοφονία του 15χρονου Αλ. Γρηγορόπουλου, επιλέγουν να βγουν στους δρόμους. Το αποφασίζουν αυθόρμητα, συλλογικά, αντιιρεραρχικά, αγνοώντας ακόμη και τα 15μελή των σχολείων τους. Απέχουν από τη σχολική διαδικασία απαξιώνοντας διευθυντές, καθηγητές, απουσιολόγια, απειλές. Συμμετέχουν στις διαδηλώσεις, εκφράζονται, συγκρούονται με τους μπάτσους και κάνουν τους κρατούντες να σκιαχτούν. Γίνονται κομμάτι του "εσωτερικού εχθρού"....Σήμερα, 25 Μαρτίου 2009, οι μαθητές, υποχρεώθηκαν να βγουν στους δρόμους. Τους επιβλήθηκε να πορευτούν μεμονωμένα, πειθαρχημένα, ιεραρχημένα. Τα αγόρια διαχωρίστηκαν από τα κορίτσια, οι ψηλότεροι προηγήθηκαν, οι αριστούχοι τιμήθηκαν φέροντας τη σημαία του έθνους. Τα πρόσωπα τους όφειλαν να είναι ανέκφραστα, τα βλέμματα προσηλωμένα στο βηματισμό του διμοιρίτη. Όσοι δε συμμετείχαν, καταχωρήθηκαν στο απουσιολόγιο ή στο ποινολόγιο του σχολείου τους. Και αφού η σφυρίχτρα του γυμναστή κατάφερε να τους διατηρήσει απόλυτα ομοιόμορφους και υποταγμένους, κέρδισαν το δυνατό χειροκρότημα των καθησυχασμένων "επισήμων"-κρατούντων...
Και έτσι, η νίκη κατά του "εξωτερικού εχθρού"και η "εθνική ελευθερία", γιορτάζεται ξανά, βασισμένη στην απόλυτη ανελευθερία, με την εκβιαστική συμμετοχή του ίδιου του "εσωτερικού εχθρού"...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου