«Βρισκόμουν κοντά στο άλσος του Αιγάλεω όταν 10-12 νεαροί, γύρω στα 20,με σταμάτησαν και χωρίς να πουν τίποτε άρχισαν να με χτυπάνε ασταμάτητα. Μου πήραν 200 ευρώ και το κινητό μου και έφυγαν» διηγείται ο κ. Μαζάρ Ικμπάλ, ένας πενηντάρης βιομηχανικός εργάτης που κοντεύει να συμπληρώσει δεκαετία στην Ελλάδα.
Δίπλα του ένας νεαρός στέκεται παγωμένος με τα μάτια στο πάτωμα, ενώ το κεφάλι του είναι γεμάτο ράμματα. Είναι ο κ. Μοχάμεντ Σαντζάτ, κάτοικος Ελλάδας εδώ και λίγους μήνες που «κυνηγάει το μεροκάματο από εδώ και από εκεί». «Βρισκόμουν κοντά στο Μπαρουτάδικο όταν με σταμάτησε μια παρέα νέων και μου είπαν: “Αστυνομικοί”. Έβγαλα τα χαρτιά μου να τους τα δείξω και άρχισαν να με βαράνε με ξύλα. Όταν τελείωσαν, έφυγαν» λέει ο κ. Σαντζάτ.
Ο κ. Ζαφάρ Ουλάχ ζει στην Ελλάδα περίπου δέκα χρόνια, εργάζεται ως ελαιοχρωματιστής και μένει στο Αιγάλεω. Ο κ. Ουλάχ δέχθηκε επίθεση στο σπίτι του. «Έβγαινα από το σπίτι όταν μου επιτέθηκαν δύο άτομα. Ένας με κρατούσε από το χέρι και ο άλλος με βαρούσε. Μου πήραν τα χρήματα που είχα πάνω μου και μετά ήρθε ένα αυτοκίνητο μέσα στο οποίο υπήρχε ένα ζευγάρι και τους μάζεψε» περιγράφει τη δική του περιπέτεια ο κ. Ουλάχ, ο οποίος είχε την ατυχία να κουβαλάει πάνω του το μηνιάτικό του (850 ευρώ) εκείνη την ημέρα.
Τ ελευταίος στη σειρά κάθεται ο κ. Αμτζάντ Τζαβέντ. Στους λίγους μήνες που βρίσκεται στην Ελλάδα και δουλεύει στην οικοδομή ο νεαρός Τζαβέντ πρόλαβε να γνωρίσει και τη σκληρότητα του ρατσισμού. «Ήταν 3 Μαρτίου όταν βγήκα από το σπίτι και πήγαινα στο περίπτερο για τσιγάρα. Εκεί στην πλατεία με πλησίασαν οκτώ άτομα και άρχισαν να με βαράνε για να μου πάρουν τα λεφτά. Από ένα σημείο και μετά δεν θυμάμαι τίποτα. Μόνο ότι σε κάποια στιγμή με άφησαν και έφυγαν» διηγείται. Αν και ήδη έχουν περάσει δέκα ημέρες από την επίθεση, η μύτη του Τζαβέντ δεν έχει συνέλθει από τον ξυλοδαρμό.
Τα θύματα των επιθέσεων περιγράφουν τους δράστες ως μια ομάδα 15 ατόμων, με δύο κοπέλες ανάμεσά τους, γύρω στα 20-22. «Το μόνο που ζητάμε είναι Δικαιοσύνη. Να μη μας κυνηγούν κάθε μέρα» λένε οι Πακιστανοί. Εχθρικά δεν αντιμετωπίζουν τους μετανάστες μόνο οι ομάδες που τους επιτίθενται αλλά και η Αστυνομία, η οποία όποτε επιχειρούν να καταγγείλουν μια επίθεση εις βάρος τους είτε προσπαθεί να τους αποθαρρύνει από το να καταθέσουν μηνύσεις είτε δεν διερευνά καθόλου τις καταγγελίες τους. «Η Αστυνομία όλο μας λέει: “Ελάτε αύριο”. Δεν μας αφήνει να δώσουμε κατάθεση. Με το ζόρι κάνουμε τις μηνύσεις» σημειώνουν. «Μας έχει συμβεί στο Αιγάλεω, στον Ασπρόπυργο, στην Ελευσίνα. Οι σκοποί στο τμήμα μάς λένε ότι δεν υπάρχει αστυνομικός μέσα, ότι έχουν βγει όλοι περιπολία» σημειώνει ο πρόεδρος του Συλλόγου «Ομόνοια» κ. Αφζάλ Μπατί.
(Από το Βήμα, Τετάρτη 25 Μαρτίου 2009)
Τραγικές ιστορίες και μάλιστα στη γειτονιά μας!
Ας αφήσουμε τους αστυνομικούς στην άκρη μια και ο θεσμισμένος ρατσισμός αποτυπώνεται στις θλιβερές τους φιγούρες με τον χειρότερο και πιο απεχθή τρόπο. Ας μην ασχοληθούμε λοιπόν με τα αυτονόητα. Οι μαρτυρίες αναφέρονται σε μια παρέα με κοινά χαρακτηριστικά, περίπου 15 άτομα με δυο κοπέλες ανάμεσά τους, που δρα στην ίδια περιοχή και πέραν του ότι δεδομένα ασκεί ρατσιστική βία, σε μερικές περιπτώσεις ληστεύει κιόλας. Μετά την σύλληψη και την προφυλάκιση των δύο ατόμων με κατηγορίες που αφορούν αυτές τις επιθέσεις, η συμμορία ΔΕΝ εξαφανίστηκε…
Τα δεδομένα γύρω από αυτή την υπόθεση τρέχουν και δεν θα σταματήσουν να τρέχουν μέχρι να τελειώνουμε με τη ρατσιστική τσογλανιά.
Δεκέμβρης 2008. Οι μαθητές, μετά την δολοφονία του 15χρονου Αλ. Γρηγορόπουλου, επιλέγουν να βγουν στους δρόμους. Το αποφασίζουν αυθόρμητα, συλλογικά, αντιιρεραρχικά, αγνοώντας ακόμη και τα 15μελή των σχολείων τους. Απέχουν από τη σχολική διαδικασία απαξιώνοντας διευθυντές, καθηγητές, απουσιολόγια, απειλές. Συμμετέχουν στις διαδηλώσεις, εκφράζονται, συγκρούονται με τους μπάτσους και κάνουν τους κρατούντες να σκιαχτούν. Γίνονται κομμάτι του "εσωτερικού εχθρού"....
3 στιγμιότυπα που αποτυπώνουν την επέλαση του καπιταλισμού στις γειτονιές μας. Εμπορεύματα που παρεμβάλλονται σε κάθε πτυχή της καθημερινότητάς μας...
Ακόμη και στην απόπειρα καταγραφής της δύσης του ηλίου...
Συνεχίζοντας…
Είμαστε κάποιοι/ες που βρεθήκαμε στο δρόμο και στις καταλήψεις κατά τη διάρκεια των εξεγερσιακών γεγονότων του Δεκέμβρη, οι οποίοι αντλούν τις αφετηρίες τους από ιστορικές, ταξικές, κοινωνικές ακόμα και ιδιοσυγκρασιακές αιτίες και φυσικά τη δολοφονία του Αλέξη από το μπάτσο Κορκονέα. Ένα γεγονός αιχμής, ένα σπινθήρα στην πυριτιδαποθήκη όπου στεγάζονται η κοινωνική συναίνεση και ειρήνη, ένα παράγοντα επιτάχυνσης μιας άνευ προηγουμένου κοινωνικής έκρηξης. Μιας έκρηξης που διέσπασε σε πολλαπλά επίπεδα την ασφυκτική κανονικότητα της ζωής μας. Η γιορτή του δεκέμβρη ανατίναξε την εξατομίκευση και το στεγανοποιημένο ιδιωτικό, και ένα χαρούμενο, συλλογικό και άγριο «εμείς» ξεχύθηκε στους δρόμους. Επιτέθηκε στη δημοκρατία, τους φρουρούς της και τα φαντασιακά που τη συνοδεύουν απέχοντας από κάθε αίτημα και παράκληση, αυτοοργανώνοντας την καθημερινότητα μέσα σε κατειλημμένα κτήρια. Άσκησε την πλέον αιχμηρή κριτική στο μονόλογο του εμπορεύματος καταστρέφοντας και λεηλατώντας τους ναούς του, αναδιανέμοντας τον κοινωνικό πλούτο, παραλύοντας την κατανάλωση στο κέντρο της πόλης. Διέψευσε τις φιλοδοξίες των επίδοξων αριστερών μεσολαβητών αφήνοντάς τους να τραυλίζουν κοινωνιολογικές μπούρδες στα τηλεοπτικά παράθυρα. Ακύρωσε τις σπασμωδικές κραυγές των δημοσιογράφων κάνοντας σαφές ότι όποιος ήθελε να καταλάβει τι συμβαίνει δεν είχε παρά να βγει από το σπίτι του. Κατάργησε έστω και προσωρινά τους θεαματικούς και έμφυλους ρόλους αφού χιλιάδες άνθρωποι κατάφεραν να λειτουργήσουν σαν ένα σώμα, μέσα σε γεγονότα όπου σημασία είχε τι συνέβαινε και όχι ποιος το έκανε.
Και από την άλλη, το κράτος, τα αφεντικά και όλος αυτός ο συρφετός που έχει κάθε συμφέρον να μην αλλάξει ποτέ τίποτα, από τη στιγμή που κατάφεραν να ανασυνταχθούν, έμειναν κάθε άλλο παρά θεατές. Διεκδίκησαν δηλαδή την επιστροφή στην κανονικότητα ενεργοποιώντας όλα τους τα μέσα. Από τα ματ και τους παρακρατικούς ως τους κοινωνιολόγους και τους ευαίσθητους καλλιτέχνες. Από τον καθεστωτικό λόγο για ακραίους, συμμορίες, υπονομευτές, ανθέλληνες ως την διεκδίκηση τους δικαιώματος των φιλήσυχων να γιορτάσουν τα χριστούγεννά τους. Από την κροκοδείλια αυτοκριτική των μεγάλων μπροστά στα παιδιά τους ως τη σύλληψη 265 εξεγερμένων και την προφυλάκιση των 65. Δηλαδή ότι περνούσε από το χέρι τους ώστε ο δεκέμβρης να μετατραπεί σε μια «θλιβερή παρένθεση» που στο τέλος της οι ακραίοι τιμωρήθηκαν και οι παρασυρμένοι νουθετήθηκαν.
συνεχίζοντας,
η πραγματικότητα εξακολουθεί να νοηματοδοτείται από την εξέγερση του δεκέμβρη με έναν καταλυτικό τρόπο. Η συνθήκη παραμένει πολωμένη και συγκρουσιακή, παράγοντας γεγονότα και καταστάσεις και από τις δύπο πλευρές. Μόνο στο πλαίσιο των περιεχομένων που άνοιξε ο δεκέμβρης μπορεί να γίνουν πλήρως κατανοητά γεγονότα όπως η επίθεση με βιτριόλι στην συνδικαλίστρια κ. Κούνεβα, η απόπειρα μαζικής δολοφονίας στο στέκι μεταναστών αλλά και οι εξαγγελίες για αναδιάρθρωση του στρατιωτικού και νομικού οπλοστασίου του κράτους όπως και η προσπάθεια αφύπνισης των πλέον αντιδραστικών κοινωνικών αντανακλαστικών που βρίσκεται σε εξέλιξη τις τελευταίες μέρες.
Την ίδια στιγμή, διευρυμένα κοινωνικά κομμάτια αναπτύσσουν συνεχώς λόγο, δράσεις, πρακτικές και μορφώματα με σαφές κοινό σημείο εκκίνησης και αναφοράς τα δεκεμβριανά. Από τους σταθμούς του μετρό και του ησαπ μέχρι τα κέντρα του γραφειοκρατικού συνδικαλισμού, από τους χώρους εργασίας μέχρι τα γραφεία κίνησης των νοσοκομείων, από τα πάρκα και τις γειτονιές μέχρι τους ναούς τους θεάματος και του εμπορεύματος, τα αυτοοργανωμένα εγχειρήματα διαχέονται, κοινωνικοποιούνται, εμπλουτίζονται, αναδεικνύονται ως εργαλεία, μέθοδοι, τρόποι αναδιαμόρφωσης της καθημερινότητας και επίθεσης στις καπιταλιστικές σχέσεις και το δημοκρατικό καθεστώς, ως κάποια από τα συστατικά μέρη μιας συνολικότερης διαδικασίας ριζοσπαστικοποίησης που δείχνει να έχει διάρκεια και ποιοτικό βάθος.
συνεχίζοντας,
στο βαθμό που αποτελούμε παράγωγο αλλά και συνιστώσα παραγωγής αυτής της κοινωνικής συνθήκης, αποφασίσαμε την επανοικειοποίηση του εγκαταλειμμένου κτιρίου της οδού πατησίων 61 και σκαραμαγκά με σκοπό να εδαφικοποιήσουμε στο χώρο αυτό κάποιες από τις σιαθέσεις και τις επιθυμίες μας, προκειμένου να το μετατρέψουμε σε ένα ορμητήριο της ζωής που θέλουμε. Να το μετατρέψουμε σε ένα ανοιχτό κοινωνικό χώρο όποι αυτοοργανωμένα, συντροφικά και συλλογικά θα αποτελέσουμε ένα μέρος της συνωμοσίας για την καταστροφή αυτού του κόσμου. Ενάντια σε κάθε μορφή ιεραρχίας και εξουσίας, ενάντια σε κάθε πολιτική και εμπορευματική διαμεσολάβηση, ενάντια σε κάθε θεαματικό ρόλο και έμφυλο διαχωρισμό. Και στην προσπάθεια αυτή αναζητούμε συνεργούς…
Η ΕΠΕΡΧΟΜΕΝΗ ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΕIΝΑΙ ΗΔΗ ΠΑΝΤΟΥ
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΗΝ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΑ ΚΟΥΝΕΒΑ
ΑΜΕΣΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΩΝ ΣΥΛΛΗΦΘΕΝΤΩΝ ΤΗΣ ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ ΤΟΥ ΔΕΚΕΜΒΡΗ
το μπλογκ: http://pat61.wordpress.com
Ο Έλληνας ευρωβουλευτής με δεύτερη ερώτησή του επανήλθε στο θέμα του εργατικού δυστυχήματος που συνέβη στις 25/7/2008 ζητώντας από την Κομισιόν να αξιολογήσει την γενικότερη εφαρμογή των κανόνων ασφαλείας και υγιεινής στην εργασία στην ναυπηγοεπισκευαστική ζώνη.
Η Κομισιόν στην πρώτη απάντησή της είχε αναφέρει ότι «δεν διαθέτει λεπτομερείς πληροφορίες σχετικά με τις συνθήκες και τις αιτίες του εν λόγω ατυχήματος, θα έλθει σε επαφή με τις ελληνικές αρχές για να πληροφορηθεί λεπτομερώς πώς συνέβη το τραγικό αυτό ατύχημα».
Στη νέα απάντηση ο επίτροπος Σπίντλα τονίζει: «[...] Το εν λόγω ατύχημα θα μπορούσε να έχει αποφευχθεί εάν είχαν ληφθεί όλα τα προληπτικά μέτρα που προβλέπονται από την ισχύουσα νομοθεσία».
Αναφερόμενος στο ζήτημα ο Δ. Παπαδημούλης δήλωσε: «Η απάντηση της Κομισιόν είναι σαφής. Οι οκτώ εργαζόμενοι που έχασαν την ζωή τους εν ώρα υπηρεσίας στο Πέραμα τον περασμένο Ιούλιο θα μπορούσαν να είχαν σωθεί αν εφαρμοζόταν σωστά η νομοθεσία".
Για μια ακόμη φορά λοιπόν. Ποιά νομοθεσία ρε αγύρτες; Αυτή που συνετέλεσε στην σύνταξη του χυδαίου πορίσματος και αθωώνει εφοπλιστές, εργολάβους, εγκάθετους ελεγκτές;
Το ένα από τα δύο κείμενα που μοιράστηκαν στο Αιγάλεω:
Η συγκέντρωση των 100 περίπου ατόμων σήμερα το απόγευμα ικανοποιεί στοιχειωδώς μια αντανακλαστική κίνηση που αντιστοιχεί στην περίσταση. Ένα κομμάτι κόσμου που ανεξάρτητα από τις αντίξοες καιρικές συνθήκες δηλώνει κοινωνικό παρών στην απαίτηση για αποφασιστικές απαντήσεις στην υπόθεση του ρατσισμού και του φασισμού. Ας μην παίζουμε ωστόσο με τα επιφαινόμενα. Η υπόθεση αυτή έχει πολλές πτυχές και βαθιά ιστορικότητα σε τέτοιο βαθμό ώστε να υπονομεύει επί του παρόντος την μία και καταλυτική εκείνη κίνηση που θα ξερίζωνε τις κοινωνικές της καταβολές άπαξ δια παντός. Βρισκόμαστε στη μέση της συγκεκριμένης ιστορίας, με πολύ παρελθόν πίσω μας και πολύ μέλλον μπροστά μας. Ως τοπική συλλογικότητα που έχει κατ' επιλογήν το προνόμιο να γνωρίζει κατατόπια, πρόσωπα, καταστάσεις και ανθρώπους, διατυπώνουμε με σαφήνεια την αδιαπραγμάτευτη θέλησή μας να το χρησιμοποιήσουμε στον πόλεμο με την πιο ποταπή φιλοσοφία που γέννησε ποτέ η χειρότερη εκδοχή του ανθρώπινου γένους. Δηλώνουμε ήδη παρόντες τόσο στα "κατατόπια" μας όσο και στα οπουδήποτε ζητούμενα στο πλαίσιο των δυνατοτήτων μας. Στους δικούς τους εσωτερικούς διαλόγους τα ανθρωποειδή είναι αυτά που δηλώνουν με απόγνωση ότι πρέπει να "ξαναπάρουν πίσω τα δυτικά προάστια". Μια απόγνωση που, καθώς δεν έχει άλλη κατώτερη συναισθηματική βαθμίδα, ίσως προλάβει να τους οδηγήσει στην αυτοκαταστροφή...πριν τους συναντήσουμε.
NO PASARAN!
Επίθεση δέχτηκαν πακιστανοί μετανάστες χτες αργά το βράδυ από ομάδα φασιστoειδών οι οποίοι τους χτύπησαν και τους λήστεψαν στην οδό Ζωσιμάδων στη συνοικία του Λιούμη. Είναι η τρίτη στη σειρά επίθεση αυτού του είδους με τις άλλες δύο να έχουν εξελιχθεί τις αμέσως προηγούμενες μέρες στα σκοτάδια του άλσους του Μπαρουτάδικου.
Σε μια εποχή που ο κόσμος δέχεται την πιο σκληρή καπιταλιστική επίθεση σε όλα τα μέτωπα της καθημερινής ζωής, με τις απολύσεις, την ανεργία, τον κοινωνικό αποκλεισμό, μια οικονομική κρίση που επωμίζονται οι φτωχοί της ιστορίας, με την επίταση της καταστολής και του κοινωνικού ελέγχου για να επιβληθούν αυτές οι αισχρές συνθήκες, οι παρακρατικοί και φασιστικοί κύκλοι έρχονται να παίξουν τον παραδοσιακό τους ρόλο. Όπου δεν φτάνει το μακρύ χέρι του κράτους, έρχονται να πιάσουν δουλειά οι υπάνθρωποι.
Μετά τους βαρύτατους τραυματισμούς διαδηλωτών από τα δολοφονικά όπλα των μπάτσων, μετά από τις δολοφονίες και τους τραυματισμούς μεταναστών σε αστυνομικά τμήματα, μετά από την παρακρατική χειροβομβίδα (!) σε στέκι μεταναστών, έρχονται να προστεθούν ρατσιστικές επιθέσεις σε γειτονιές από συμμορίες ανθρωποειδών.
Το Αιγάλεω, μια συνοικία που έχει κτιστεί από μετανάστες, μπαίνει στο στόχαστρο των πιο αντιδραστικών δυνάμεων προκειμένου να ακυρωθεί κάθε προοπτική κοινωνικών αντιστάσεων, κάθε εκδήλωση κοινωνικής αλληλεγγύης, κάθε ίχνος κοινωνικής ανυποταξίας.
Ο γενικότερος πολιτικός στόχος είναι να επιβληθεί ένα κοινωνικό κλίμα γενικευμένου φόβου και υποταγής. Κι αυτός ο στόχος δεν θα περάσει!
Όλοι στους δρόμους
Πρωτοβουλία Αναρχικών Αιγάλεω
Текстът е превод от Anarchist Incentive of Aigaleo (Aigaleo е работнически квартал в западна Атина. Илюстрацията е на Max Andersson, също можете да я видите и в Occupied London #4)
Роден съм и съм израсъл в един работнически квартал из западна Атина.
Родителите ми са типичните селяни, които са пристгнали в града, за да достигнат до дребнобуржоазната мечта, който той обещава. Когато започнах да ходя на училище майка ми разказваше за работата си. Тя ми казваше, че винаги когато ме попитат с какво се занимава тя, трябва да казвам, че работи в шивачна фабрика. Действително аз възпроизвеждах тези нейни думи дълги години.
Истинската професия на майка ми беше чистачка. В къщи, магазини, без осигуровки, с шефове, които постоянно искаха още и още от робите си. С безкрайни преговори относно нищожните пари, които й даваха. С безкрайни молби да предоставят платена отуска, нещо което рядко се случваше. Всичко това я изпълваше с тишина вместо с глас. Тя беше толкова тиха, че аз не си спомням някога да се е оплаквала, дори и на нас. Нейните си хора. Дори и преди да порастна реших, че аз ще съм този, който ще разруши тази тишина в името на всички нас. Не се срамувах. Не ме беше срам да кажа, че майка ми е чистачка. Дори и преди да порастна говорех с нея. Дори и преди да порастна тя също говорше с мен: тя ми каза за срама си, страха си, за отношението на "доброто общество" към служителите си, нещо от което то се нуждае предимно по визуални, по естестически причини.
X.
Κάθε σχετική πληροφόρηση λοιπόν για τις υποθέσεις αυτές θα κατατίθεται στο:
http://filoxenoi.wordpress.com
παραθέτουμε το πρώτο κείμενο της πρωτοβουλίας που απευθύνεται στους "αόρατους" της Π. Ράλλη:
ΑΣΥΛΟ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΝΑ ΚΛΕΙΣΕΙ ΤΟ ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΟ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗΣ
ΤΗΣ ΠΕΤΡΟΥ ΡΑΛΛΗ ΚΑΙ ΟΛΑ ΤΑ ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΑ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ
Είμαστε μια πρωτοβουλία προσφύγων, μεταναστών / τριών και αλληλέγγυων που δεν θέλουν να σιωπούν για ό,τι συμβαίνει στα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών-προσφύγων όπως και εδώ στο Αλλοδαπών στην Πέτρου Ράλλη .
Η βαρβαρότητα και η Αδικία, που επικρατούν σε αυτές τις ουρές της εξαθλίωσης, της μιζέριας και της απανθρωπιάς μας εξοργίζουν.
Κάθε άνθρωπος με αξιοπρέπεια, αισθάνεται ότι δεν μπορεί να υπάρχει για κανέναν δικαιοσύνη και ελευθερία, αν δεν υπάρχει για όλους τους ανθρώπους. Μας εξοργίζει και αυτό το παιχνίδι που έχουν στήσει η Ελλάδα και τα υπόλοιπα κράτη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που με τους πολέμους και την πολιτική τους, οδηγούν εκατομμύρια ανθρώπους από την Ασία και την Αφρική, στην προσφυγιά. Είναι τα ίδια ακριβώς κράτη, που συνεχίζουν την ίδια εγκληματική πολιτική, ενάντια στους μετανάστες και πρόσφυγες. Εδώ στο Αλλοδαπών, βλέπουμε και καταλαβαίνουμε καθαρά ποιά είναι αυτή η πολιτική. Φυλακές, εκμετάλλευση, βασανιστήρια, εξευτελισμοί και δολοφονίες. Επίσης η πολιτική αυτή, θέλει τους μετανάστες χωρισμένους μεταξύ τους, απομονωμένους από την κοινωνία , τους θέλει αόρατους ώστε ποτέ να μην μαθευτεί τι συμβαίνει εδώ.
Είμαστε εδώ για να σπάσει αυτή η σιωπή, για να μάθει όλος ο κόσμος την Αλήθεια για το τι γίνεται στο Αλλοδαπών.
ΟΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ- ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟΙ
Πιστεύουμε ότι μπορούμε να στηριχτούμε, στην Αλληλεγγύη, στην Μνήμη, στον Σεβασμό, στην κοινή επιθυμία να ζήσουμε με Αξιοπρέπεια, σε ένα κόσμο χωρίς Αδικία και Εκμετάλλευση . Αυτή είναι η δύναμη μας. Ο κοινός δρόμος μας ξεκινάει με το να συναντηθούμε, να βρούμε τρόπους να ξεπεράσουμε τις δυσκολίες και να επικοινωνήσουμε. Να έρθουμε σε επαφή, να μάθουμε ο ένας από τον άλλο, χωρίς τις προκαταλήψεις που χωρίζουν τους μετανάστες- πρόσφυγες μεταξύ τους, τους ξένους και ντόπιους, τις γυναίκες και τους άνδρες.
Έτσι μπορούμε να νικήσουμε τον φόβο μαζί, να χτίσουμε τις γέφυρες που θα περπατήσουμε μαζί και να διεκδικήσουμε.
Πιστεύουμε ότι αυτός είναι ο δρόμος για να αλλάξουμε την Ζωή μας.
Πρωτοβουλία προσφύγων μεταναστών / τριών και αλληλέγγυων
Ακολουθεί μετάφραση στα αραβικά
στα ιρανικά, γλώσσα που καταλαβαίνουν και οι αφγανοί:
