Ο Νίκος Κουνταρδάς είναι ο άνθρωπος που κατηγορήθηκε και προφυλακίστηκε για τον ξυλοδαρμό του Πολυζωγόπουλου, προέδρου της ΓΣΕΕ, πριν από μερικά χρόνια. Λοιδορήθηκε ως «χούλιγκαν» από τους διώκτες, μετεωρήθηκε στην λοιδορία μεταξύ αποδοχής της και επίφασης των πολιτικών του χαρακτηριστικών και έκτοτε, έχοντας διατυπώσει έναν ιδιότυπο κώδικα αντιστάσεων, έχει στοχοποιηθεί από την εκτελεστική εξουσία που, από τη μεριά της, εξαντλεί κάθε θεσμικό –και όχι μόνο- περιθώριο μίσους και τιμωρητικότητας στο πρόσωπό του. Ο Ν. Κουνταρδάς δεν πήγε μια φορά στο τμήμα της περιοχής διαμονής του, ως «όφειλε» στη βάση κάποιων περιοριστικών όρων, συνελήφθη και φυλακίστηκε ξανά (την ίδια στιγμή που "υψηλοί" κατηγορούμενοι για τη υπόθεση Ζήμενς εξαφανίζονται με πλάτες την "αδέκαστη" εκτελεστική εξουσία) . Στην κρατική επιθετικότητα ο Νϊκος απαντάει από τις 16 Μάη με εξαντλητική απεργία πείνας –και δίψας τις τελευταίες μέρες- βάζοντας το σώμα του ζωντανό οδόφραγμα στο όνομα της ελευθερίας και της αξιοπρέπειάς του.
150 αναρχικοί/ές-αντιεξουσιαστές/τριες δήλωσαν παρουσία σήμερα από τις 6 έως τις 7 το απόγευμα στην πλατεία αγ. παντελεήμονα μοιράζοντας κείμενα και παρεμβαίνοντας στις απογευματινές ρατσιστικές παρελάσεις των φασιστοειδών της "επιτροπής κατοίκων" ενάντια στους μετανάστες της περιοχής τις τελευταίες μέρες. Επιπλέον, οι διαδηλωτές "απήγηγαν" την πόρτα της παιδικής χαράς, την οποία οι μισάνθρωποι είχαν κλειδώσει με λουκέτο για να αποκλείσουν την πρόσβαση των μεταναστών και των παιδιών τους. Να σημειώσουμε ότι μέχρι και ο δεξιός αντιδήμαρχος του δήμου αθήνας προπηλακίστηκε από την "επιτροπή" σε μια του προσπάθεια να ανοίξει την συγκεκριμένη πόρτα πρόσφατα...
φαίνεται πόσο φρόνιμη ήταν η γειτονιά σήμερα, η γειτονιά που τις άλλες μέρες είτε επιχαίρει είτε ανέχεται τους τραμπουκισμούς της "επιτροπής" της σε βάρος των μεταναστών....
η πόρτα της παιδικής χαράς που λείπει... με φόντο μια διμοιρία
το πανώ...
...και η πόρτα καθώς ανηφορίζει προς την Πατησίων.
Πολλοί μετανάστες από την περιοχή του Αγ. Σπυρίδωνα συμμετείχαν στη γιορτή αλληλεγγύης. Αρκετοί αιγαλιώτες έφεραν ρούχα και φαγητά και όλοι μαζί προσπαθήσαμε να διαμορφώσουμε ένα κλίμα επικοινωνίας έξω από τα κυρίαρχα στερεότυπα των διαχωρισμών και του αποκλεισμού. Επίσης, στη γιορτή συμμετείχαν και άτομα από την "πρωτοβουλία προσφύγων, μεταναστών/τριών και αλληλέγγυων". Από τις 12.30 το μεσημέρι οι μετανάστες, κούρδοι από το Ιράκ, ιρακινοί και λίγοι πακιστανοί στήσανε το δικό τους χορό αφού ανάλαβαν οι ίδιοι τη μουσική επιμέλεια. Μέχρι τις 6 περίπου το απόγευμα ο χορός δεν σταμάτησε ούτε στιγμή. Ενδιάμεσα αδειάσαν τα ταψιά, οι νταμιτζάνες και οι κρεμάστρες από τα ρούχα. Η απόπειρα να γνωριστούμε με τους μετανάστες αλλά και να καταδείξουμε ότι η περιοχή είναι ανοιχτή και φιλόξενη, μακριά από τη μιζέρια και το δηλητήριο του ρατσισμού, απέφερε τους προσδοκώμενους καρπούς. Και είναι μόνο η αρχή...
ΥΓ. Με δεδομένο ότι επρόκειτο για μια ανοιχτή γιορτή που είχε πολλά χαρακτηριστικά ενός παραδοσιακού πανηγυριού, με το κρασί να ρέει άφθονο και τα αίματα ξαναμμένα, κάποια στιγμή προς το τέλος μερικοί μετανάστες συνεπλάκησαν μεταξύ τους για ασήμαντη αφορμή. Αυτή ήταν και μια ευκαιρία για την αστυνομία να δηλώσει παρουσία με περιπολικά και μια κλούβα και με τον επικεφαλής να κρατάει μπαστούνι του μπέιζμπολ (!) Ωστόσο, η κατάσταση διευθετήθηκε από τους συγκεντρωμένους μετανάστες και αλληλέγγυους με την αστυνομία να αποχωρεί και τη γιορτή να λήγει.
Είμαστε μια πρωτοβουλία ανθρώπων από το Αιγάλεω, ενάντιοι σε οποιαδήποτε
μορφή εξουσίας και εκμετάλλευσης και αλληλέγγυοι στους πρόσφυγες και μετανάστες.
Είμαστε από αυτούς που ποτέ δεν ξεχνάνε ότι το Αιγάλεω χτίστηκε από
πρόσφυγες εργάτες και
κατοικείται από μετανάστες εδώ και δεκαετίες.
Ενάντια σε ένα κόσμο που μας θέλει απομονωμένους, αντίθετους, εχθρικούς και
ξένους και θέλοντας να σπάσουμε την καθημερινότητα που μας αποξενώνει
επιλέξαμε να βρεθούμε όλοι μαζί για να γνωριστούμε και να επικοινωνήσουμε.
Θέλουμε να διεκδικήσουμε μαζί, να στηριχτούμε στην αλληλεγγύη, το σεβασμό,
τη αξιοπρέπεια για ένα κόσμο χωρίς αδικία και εκμετάλλευση. Πιστεύουμε ότι
πάντα αυτός είναι ο δρόμος για να αλλάξουμε την ζωή μας.
Έτσι θελήσαμε να στήσουμε μια γιορτή αλληλεγγύης για όλους εμάς, από όλους
εμάς, μετανάστες, πρόσφυγες, γυναίκες,
άντρες, Αιγαλεώτες και μη, μια Κυριακή μεσημέρι, σε μία γειτονιά μας, στον
Άγιο Σπυρίδωνα, όπου ντόπιοι και μετανάστες συνυπάρχουν ήδη από το 1970.
Να συναντηθούμε, να μάθουμε ο ένας από τον άλλο, χωρίς
προκαταλήψεις, για να ενδυναμώσουμε τις σχέσεις αλληλεγγύης και
εμπιστοσύνης.
ΚΥΡΙΑΚΗ 26/04 ΑΠΟ ΤΙΣ 12 ΤΟ ΜΕΣΗΜΕΡΙ ΣΤΗΝ ΠΛ.ΑΓΙΟΥ ΣΠΥΡΙΔΩΝΑ
ΓΙΟΡΤΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ-ΧΑΡΙΣΤΙΚΟ ΠΑΖΑΡΙ
FOR A WORLD WITHOUT STATES, BORDERS, PAPERS, COUNTRIES, EXPLOITATION
We are an initiative of people from Aigaleo, standing against to any form of power and exploitation, in solidarity with the refugees and the immigrants. We are among those who never forget that Aigaleo was built by refugee workers and has been inhabited by immigrants for decades.
Against a world that wants us isolated, adverse, hostile and foreign, and willing to break the every day routine that estranges us, we choose to come all together to meet each other and communicate. We want to assert together, to stand in solidarity, respect, dignity for a world without injustice and exploitation. We believe that everything consist the road of changing our lives.
That is how we wanted to set up a celebration of solidarity for all of us, from all of us, immigrants, refugees, women, men, Aigaleo inhabitants or not, one Sunday noon, in one of our neighborhoods, Ag. Spyridon, where natives and refugees have been living together since 1970 already.
To meet each other, to learn from each other, without prejudice, to strengthen our relations of solidarity and trust. SUNDAY 04/26 FROM 12:00 NOON AT AGIOS SPYRIDON SQUARE
SOLIDARITY DAY - FREE BAZAAR
Aigaleo Anarchists' Initiative
Άμα τη ανακοινώσει αδιαμφισβήτητο το ενδιαφέρον...
Χάρτης για την πλατεία: http://www.ploigos.gr?sessionid=5b3c948abddad9bb2b159b6d32ef807d
Στιγμή από την "επίσκεψη" στις γυναικείες φυλακές Ελεώνα Θηβών σήμερα το πρωί. Η Κατερίνα Γκουλιώνη δολοφονήθηκε από τους δεσμοφύλακες κατά τη διάρκεια πειθαρχικής μεταγωγής. Οι φυλακισμένες ξεσηκώθηκαν μετά τη δολοφονία και "αναμένουν" τις πειθαρχικές ποινές εξαιτίας της αλληλέγγυας στάσης τους. Δεν είναι μόνες...
Προφανώς εν καιρώ θα πούμε και θα γράψουμε πολλά γύρω από την υπόθεση των "ληστειών", των απαλλοτριώσεων, της πολυδιάστατης σχέσης των ριζοσπαστικών προταγμάτων με την μισθωτή εργασία.
Tη δευτέρα 02.02 πραγματοποιήθηκε πορεία στο δημαρχείο της Αθήνας με αφορμή την καταστροφή του πάρκου στη γωνία Κύπρου και Πατησίων (προκειμένου ο χώρος να χρησιμοποιηθεί ως parking) και ενάντια στην καταστολή που υφίστανται καθημερινά στο σημείο κάτοικοι και αλληλέγγυοι, στην προσπάθειά τους να εμποδίσουν το κόψιμο των δέντρων. Κατά τη διάρκεια συγκρούσεων έξω από το δημαρχείο, οι μπάτσοι πέταγαν μέσα στον κόσμο χειροβομβίδες κρότου- λάμψης.
Μια από αυτές, εξεράγη στο πόδι ενός διαδηλωτή. Η κατάστασή του, τις πρώτες μέρες, ήταν κρίσιμη καθώς υπήρχε η πιθανότητα να χρειαστεί ακρωτηριασμός των τεσσάρων δαχτύλων του ενός ποδιού, γεγονός που αποφεύχθηκε μετά από χειρουργική επέμβαση.
Άλλη μια τέτοια κροτίδα, εξεράγη στο στήθος ενός διαδηλωτή, προκαλώντας του εγκαύματα 2ου βαθμού στο στήθος και στο λαιμό και μικροεγκαύματα σε άλλα σημεία του σώματος λόγω της έκρηξης. Ακόμη, από τον ήχο της έκρηξης δημιουργήθηκαν τραύματα, μη αναστρέψιμα, στα τύμπανα των αυτιών, που έχουν ως αποτέλεσμα τη μείωση της ακοής του.
Τέλος, ένας ακόμη χτυπημένος διαδηλωτής χρειάστηκε να κάνει ράμματα στο κεφάλι.
Τα πράγματα είναι ξεκάθαρα. Από τη μία ένας δήμαρχος που όλο τον Δεκέμβρη “περιφρουρούσε” το Χριστουγεννιάτικο δέντρο της πλατείας Συντάγματος με τουλάχιστον 2 διμοιρίες και τώρα ξεριζώνει και τα τελευταία δέντρα της Αθήνας, και από την άλλη μια αστυνομία που, στην προσπάθειά της να μαζέψει τα κομμάτια της από τη θρυμματισμένη εικόνα του Δεκέμβρη αλλά και να τρομοκρατήσει όσους επιλέγουν να κατέβουν στο δρόμο, επιδίδεται σε ασκήσεις εξουσίας χρησιμοποιώντας όλο και πιο δολοφονικά μέσα.
Σε πείσμα τους, ο κόσμος θα συνεχίσει να κατεβαίνει στους δρόμους, να συγκρούεται, να αυτοοργανώνεται, να πληθαίνει... Αυτή είναι η παρακαταθήκη του Δεκέμβρη.
Γεννήθηκα και μεγάλωσα σε μια φτωχογειτονιά κάπου στη δυτική Αττική. Οι γονείς μου οι γνωστοί επαρχιώτες που έφτασαν στην πόλη αυτή για την επίτευξη του μικροαστικού τους ονείρου που η φυγή τους από την επαρχία τους είχε υποσχεθεί. Όταν άρχισα το σχολείο με φώναξε η μαμά μου να με ενημερώσει για το δικό της επάγγελμα. Μου είπε ότι όποιος με ρωτάει τι δουλειά κάνει εγώ θα πρέπει να απαντώ πως δουλεύει σε μια βιοτεχνία με πουκάμισα. Πράγματι ανακύκλωνα αυτά της τα λόγια για πολλά χρόνια. Πραγματικό επάγγελμα μητρός καθαρίστρια. Σε σπίτια, σε μαγαζιά, ανασφάλιστη, με αφεντικά με αυξημένη ανάγκη για δούλους. Με συνεχείς διαπραγματεύσεις των λιγοστών χρημάτων που της έδιναν, με συνεχείς παρακλήσεις για καταβολή δώρων και επιδομάτων αδείας που σπανίως λάμβανε. Και όλα αυτά αντί για φωνή την γέμισαν ντροπή. Το στόμα της θωρακίστηκε σε τέτοιο βαθμό που δεν την θυμάμαι ποτέ να παραπονιέται ούτε σε εμάς. Τους δικούς τους ανθρώπους. Πριν καν μεγαλώσω αποφάσισα να σπάσω εγώ αυτή τη σιωπή για λογαριασμό όλων μας. Εγώ δεν ντρεπόμουν. Εγώ δεν φοβόμουν να πω ότι η μητέρα μου είναι καθαρίστρια. Πριν καν μεγαλώσω της μίλησα. Και πριν καν μεγαλώσω μου μίλησε και εκείνη για την ντροπή της, για το φόβο της, για την συμπεριφορά της «καλής κοινωνίας» απέναντι στο προσωπικό της που το έχει ανάγκη κυρίως για αισθητικούς λόγους.
Η σιωπή έσπασε σε όλη την οικογένεια σιγά σιγά.
Πραγματικό επάγγελμα μητρός ανασφάλιστη καθαρίστρια. Πραγματικό επάγγελμα μητρός ανασφάλιστη καθαρίστρια που δεν θα πάρει ποτέ σύνταξη. Πραγματικό επάγγελμα μητρός ανασφάλιστη καθαρίστρια που όσες φορές ζήτησε κάτι που δικαιούται απολύθηκε. Πραγματικό επάγγελμα μητρός ανασφάλιστη καθαρίστρια που όσες φορές άρθρωσε λόγο για τα δικαιώματα της την εξύβρισαν. Πραγματικό επάγγελμα μητρός «Κωνσταντίνα Κούνεβα».
«Το βιτριόλι έπεσε και στα μάτια της μάνας μου. Το βλέμμα της είναι πιο καθαρό. Το βιτριόλι έπεσε και στις φωνητικές χορδές της μάνας μου. Η φωνή της είναι πιο θαρραλέα. Το βιτριόλι έπεσε και στη ψυχή της μάνας μου. Και η ντροπή της σχεδόν εξαφανίστηκε.» Έδωσε λεφτά για τη θεραπεία της Κωνσταντίνας, ήθελε να κατέβει στο δρόμο (και ας μην τα κατάφερε) και τόλμησε να ομολογήσει στο μεγαλοαστικό σόι του πατέρα μου το επάγγελμα της.
Μου είπε: «Στεναχωριέμαι για την Κωνσταντίνα. Τα βράδια τη σκέφτομαι.» Της είπα: «Σ’ αγαπώ πιο πολύ σήμερα»
Στις 23/12/2008 η Κωνσταντίνα Κούνεβα δέχτηκε δολοφονική επίθεση με βιτριόλι στο πρόσωπο γύριζε από την δουλειά της. Μέχρι και σήμερα νοσηλεύεται σε κρίσιμη κατάσταση στην εντατική του Ευαγγελισμού με σοβαρά προβλήματα στην όραση και το αναπνευστικό.
Η Κωνσταντίνα είναι μετανάστρια, συνδικαλίστρια, γενική γραμματέας της Παναττικής Ένωσης Καθαριστών-στριών και Οικιακού Προσωπικού και εργάζεται στην εταιρία ΟΙΚΟΜΕΤ, μια πανελλαδική εταιρεία καθαρισμού και υπενοικίασης εργατών, ιδιοκτησίας Νικήτα Οικονομάκη, στελέχους του ΠΑΣΟΚ, που απασχολεί «επίσημα» 800 εργαζόμενους (οι εργαζόμενοι μιλούν για πάνω από 3000).
Η ΟΙΚΟΜΕΤ έχει αναλάβει εργολαβικά την καθαριότητα του ΗΣΑΠ (αλλά και άλλων δημόσιων οργανισμών και επιχειρήσεων), προσφέροντας το φτηνότερο πακέτο με τους μέγιστους όρους εκμετάλλευσης και υποτίμησης της εργασίας. Ένα τέτοιο καθεστώς «προσφοράς και ζήτησης» έχει οργανωθεί βάσει δημόσιων οργανισμών ένας από τους οποίους είναι και ο ΗΣΑΠ, ο οποίος είναι και συνένοχος στην εργοδοτική ασυδοσία της εταιρίας.
Το εργοδοτικό καθεστώς στην ΟΙΚΟΜΕΤ υποχρεώνει τους εργαζόμενους να υπογράφουν λευκές συμβάσεις, οι οποίες δεν φτάνουν ποτέ στα χέρια τους. Δουλεύουν 6 ώρες και πληρώνονται για 4,5 (μισθός και ένσημα) για να μην ξεπερνούν τις 30 ώρες ώστε να γλιτώνει το αφεντικό την ένταξή τους στα βαρέα. Τρομοκρατούνται, μετατίθενται δυσμενώς, απολύονται και εκβιάζονται με οικειοθελή αποχώρηση (εργαζόμενη απειλήθηκε από την εργοδοσία, κρατούμενη για 4 ώρες σε χώρο της εταιρείας μέχρι να υπογράψει την παραίτησή της). Το αφεντικό στήνει εργοδοτικό σωματείο για να χειραγωγήσει τους εργαζόμενους ενώ απολύει και προσλαμβάνει κατά βούληση μη αφήνοντας κανένα περιθώριο εργασιακής επικοινωνίας και συλλογικής δράσης.
Η συνδικαλιστική δράση της Κωνσταντίνας δεν άφησε ατάραχους τους εργοδότες της.Από τις απειλές κατά της ζωής της την εκδικητική απόλυση της μητέρας της από την ίδια εταιρεία, τη δυσμενή μετάθεση της ίδιας στο Μαρούσι μέχρι την άγρια επίθεση στο άτομό της. Ύστερα από καταγγελία της εκκρεμεί τριμερής συνάντηση στην Επιθεώρηση Εργασίας στις 5/1/09 . Την προηγούμενη εβδομάδα εργαζόμενες μεταξύ των οποίων και η Κωνσταντίνα είχαν έρθει σε κόντρα με την ΟΙΚΟΜΕΤ διεκδικώντας ολόκληρο το δώρο των Χριστουγέννων και καταγγέλοντας τις παρανομίες στη μισθοδοσία. Εκτός από την επίθεση ενάντια στην Κωνσταντίνα η εταιρεία απειλεί και άλλη εργαζόμενη με συνάντηση στα κεντρικά τις εταιρείας στις 29/12 (φυσικά η συνάντηση αναβλήκε).
Η δολοφονική επίθεση ενάντια στην Κωνσταντίνα είχε σκοπό να στιγματίσει να τρομοκρατήσει να παραδειγματίσει και να φιμώσει την ίδια και όσους μάχονται για την αξιοπρέπεια, την αλληλεγγύη, την καταπολέμηση της εκμετάλλευσης στους εργασιακούς χώρους.Και ως τέτοια θα λάβει και την απάντηση που της αναλογεί. Καθημερινά, στους εργασιακούς χώρους, στο δρόμο, στις καταλήψεις, η οργή μας θα ξεχειλίζει για τους δολοφόνους, επίδοξους και μη.
Για την Κωνσταντίνα, για τις χιλιάδες βασανισμένων και δολοφονημένων μεταναστών/ ριών, τους εκατοντάδες νεκρούς σε εργατικά “ατυχήματα”. Για ΟΛΟΥΣ μας...
Η ΕΡΓΟΔΟΤΙΚΗ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ ΔΕ ΘΑ ΠΕΡΑΣΕΙ
Στα πλαίσια της αλληλεγγύης στην Κωνσταντίνα πραγματοποιήθηκε συγκέντρωση από αλληλέγγυους εξω από το νοσοκομείο Ευαγγελισμός, κατάληψη στα κεντρικά γραφεία του ΗΣΑΠ στις 27-28/12 από όπου και πραγματοποιήθηκε πορεία στον Ευαγγελισμό,συγκέντρωση και πορεία εξω από τα γραφεία της εταιρίας στον Πειραιά.Δρασεις αλληλλεγγύης πραγματοποιήθηκαν και σε Θεσσαλονίκη και Βουλγαρία.
Συγκέντρωση αλληλεγγύης στην Κωνσταντίνα καλεί το Σάββατο 03/01 στις 12.00 η Πρωτοβουλία Κατοίκων Πετραλώνων στην πλ. Μερκούρη (Άνω Πετράλωνα):
Εδώ και μια βδομάδα οι κρατούμενοι όλων των φυλακών της χώρας αγωνίζονταιενάντια στις άθλιες και απάνθρωπες συνθήκες που βιώνουν στην καθημερινότητά τους με στόχο την αποδοχή των αιτημάτωντους. Προς το παρόν απέχουν απ’ το συσσίτιο ενώ σταδιακά θα οδηγηθούν στην ύστατη μορφή αγώνα, την απεργία πείνας.
Με φόβο την προηγούμενη εμπειρία της εξέγερσης τον Απρίλη του 2007 το κράτος προσπαθεί ν’ αποκλιμακώσει την ένταση που έχει αρχίσει να δημιουργείται κάνοντας δηλώσεις περί εξεταστικών επιτροπών, «ακούγοντας» «ευαισθητοποιημένους» βουλευτές και υποκαθιστώντας την οργισμένη φωνή των κρατουμένων με σχόλια και ερωτήσεις ψαγμένων δημοσιογράφων.
Τα παραπάνω όμως δεν θα μπορούσαν να πείσουν κανέναν μας : όσο υπάρχουν φυλακές δεν μπορούμε να μιλάμε για ελευθερία. Πίσω από τα πελώρια τείχη, 13.000 άνθρωποι στοιβάζονται στα ντουβάρια και περιφέρονται στους διαδρόμους των ελληνικών φυλακών. Υφίστανται εξευτελισμούς και ξυλοδαρμούς από τον κάθε δεσμοφύλακα. Ο χρόνος της ζωής τους ανάμεσα στα κελιά περιορίζεται σ’ένα επαναλαμβανόμενο ωράριο ύπνου- φαγητού- μπάνιου- προαυλισμού και χαπιού με την ευχή της διοίκησης. Μακριά από τους αγαπημένους τους ανθρώπους, το άγγιγμά τους, οι επαφές που μπορούν να έχουν με την υπόλοιπη κοινωνία είναι μηδαμινές. Μιλάμε για ένα σωφρονιστικό σύστημα που αποσκοπεί στο να μειώσει την ανθρώπινη ύπαρξη σε απλό βιολογικό οργανισμό. Δεν είναι τυχαίο ότι ακόμη και για το ίδιο το αξιακό σύστημα του "δημοκρατικού σωφρονισμού" οι άνθρωποι βγαίνουν από τις φυλακές σαφώς "χειρότεροι". Με μια πληγωμένη αξιοπρέπεια και μια οργή που δικαιώνει και ενδυναμώνει μέσα τους την ίδια την έννοια του εγκλήματος. Οι υπόλοιποι φοβισμένοι, διαλυμένοι και απαξιωμένοι θα περιφέρουν το στίγμα του σωφρονισμού τους για μια ζωή στο σκοτάδι του κοινωνικού περιθωρίου.
Ο λεγόμενος σωφρονισμός τους προσπαθεί να πετύχει και κάτι ακόμα : τον εκφοβισμό της κοινωνίας και την εκτόνωση των διαρκώς συσσωρευμένων κοινωνικών προβλημάτων. Γι’ αυτό και η δημογραφία της φυλακής δείχνει την ταξικότητα της . Δεν είναιτυχαίο ότι « η δικαιοσύνη που αποδίδεται» με τον εγκλεισμό έχει να κάνει με τα πιο εξαθλιωμένα και φτωχά στρώματα της κοινωνίας. Άνθρωποι που εξαναγκάστηκαν σε παραβατικές συμπεριφορές , υπερχρεωμένοι, μετανάστες, τοξικομανείς είναι και η συντριπτική πλειονότητα των κρατουμένων.
Στον αγώνα των κρατουμένων η αλληλεγγύη μας είναι δεδομένη .
Ο αγώναενάντια σε κάθε μορφή εξουσίας θα περάσει μέσα απ’ τασυντρίμμια όλων των φυλακών.
Έχετε παρατηρήσει προφανώς τα «σχόλια» που κάνουν οι φασίστες εδώ σ’ αυτό το ιστολόγιο σχεδόν σε κάθε ανάρτηση. Ο λόγος που δεν τα «κόβουμε» -μια και αποτελούν σχεδόν όλα επαναλαμβανόμενες βαρετές ύβρεις- δεν είναι γιατί κάνουμε απλώς τις αυτονόητες για αναρχικούς ασκήσεις ελευθερίας. Τα «σχόλια» αυτών των ανθρωποειδών είναι δείγμα του πολιτισμού τους, είναι δείγμα των μαχόμενων εργολάβων της ελληνορθοδοξίας, είναι δείγμα των εκφραστικών ορίων του μισανθρωπισμού.
Στις 30 του Ιούνη το απόγευμα μια ντουζίνα από δαύτους επιτέθηκε στο αυτοδιαχειριζόμενο στέκι «Αντίπνοια» στα Πετράλωνα. Η επίθεση ήταν αυστηρά οργανωμένη, χρονομετρημένη και με καταμερισμό «εργασίας»: κάποιοι κάθισαν έξω από το στέκι, κάποιοι μπήκαν μέσα και ακινητοποίησαν τους/τις πέντε παρευρισκόμενους/ες και κάποιοι από αυτά τα ανθρωποειδή μαχαίρωσαν δύο συντρόφους. Κάποια στιγμή ακούστηκε «φεύγουμε! ο χρόνος τελείωσε!» και όλοι μαζί αποχώρησαν.
Το νήμα που συνδέει τα «σχόλια» των ανθρωποειδών εδώ στο ιστολόγιο με τα μαχαίρια τους στα Πετράλωνα είναι εξόφθαλμο. Αξίζει να σταθούμε σε ένα και μόνο σημείο της επίθεσης: δύο από τους φασίστες είχαν αναλάβει να μαχαιρώσουν. Καταλάβατε; Ξεκίνησαν την επιχείρηση για να μαχαιρώσουν έχοντας παράλληλα υπολογίσει πόσο χρόνο θα χρειαστούν για να τελεσφορήσει το έργο τους…
Αν αφήνουμε τα «σχόλια» λοιπόν είναι για να φαίνεται ποια είναι η επιχειρηματολογία που συνοδεύει το αίμα…Το αίμα που στάζει από τα ελληνορθόδοξα μαχαίρια.
Το ότι αφήνουμε τα «σχόλια», ωστόσο, δεν σημαίνει ότι θα αφήνουμε και τα «μαχαίρια»…
Έγγραφο που αποδεικνύει τα αυτονόητα: τη σχέση Πλεύρη και Μιχαλολιάκου με την ΚΥΠ από το 1981 τουλάχιστον. Χαφιέδες; Παρακρατικοί; Διαλέχτε...
