Οι "αόρατοι" στο προσκήνιο

Για μια ακόμη φορά πακιστανοί μετανάστες και αναρχικοί/αντιεξουσιαστές συναντήθηκαν στο δρόμο της αλληλεγγύης. Στις 6.30 σήμερα το απόγευμα 300 άτομα έκλεισαν την Πέτρου Ράλλη διεκδικώντας άσυλο για τους μετανάστες, "χαρτιά", μια ανθρωπινότητα στην διαδικασία που να εξυπηρετεί τους άμεσα ενδιαφερόμενους κι όχι να τους βασανίζει συστηματικά, να τους ταπεινώνει και να τους εξευτελίζει. Αυτή η ιστορία με την οδό Σαλαμινίας, έναν παράπλευρο της Π. Ράλλη στενό δρόμο όπου στήνονται κατά εκατοντάδες βουβά και "διακριτικά", χωρίς να πρέπει να ενοχλούν την ροή της πόλης, όλη τη νύχτα υποφέροντας τα πάνδεινα για το αυτονόητο, φαίνεται να έχει λήξει ανεπιστρεπτί. Οι μετανάστες δεν είναι αόρατοι. Βγαίνουν στο προσκήνιο και απαιτούν μια ελάχιστη "αποζημίωση" από αυτούς που συναίνεσαν στον ξεριζωμό τους. Κλείνουν το δρόμο. Τραγουδούν και φωνάζουν συνθήματα, γελάνε και γιορτάζουν.
Έτσι και σήμερα, για δεύτερη συνεχόμενη φορά με αρωγούς συντρόφους και συντρόφισσες αλληλέγγυους, η Π. Ράλλη αποκλείστηκε για 2 περίπου ώρες. Εν τω μεταξύ, η εμφάνιση του προέδρου της "πακιστανικής κοινότητας" και μερικών αριστερών από την "συμμαχία σταματήστε τον πόλεμο" δεν είχε άλλον σκοπό από το να "ενημερώσει" για την συγκέντρωση των οργανώσεών τους την ερχόμενη Δευτέρα το μεσημέρι στην Ομόνοια και, φυσικά, να τραβήξει για μια ακόμη φορά τον κόσμο από τον δρόμο. Ανακοινώνοντας διάφορες "υποσχέσεις" από τους κρατικούς υπάλληλους ότι θα πάρουν νούμερα προτεραιότητας για τις υποθέσεις τους δυο Σάββατα μετά από το αυριανό (επιδιώκοντας την απομαζικοποίηση των ενδεχόμενων αγωνιστικών προοπτικών και για το επόμενο Σάββατο) ο πρόεδρος πέτυχε εν μέρει να υπονομεύσει την μαζική παρουσία των πακιστανών στα οδοφράγματα.
Οι δυνάμεις καταστολής πλησίασαν τους 300 περίπου συγκεντρωμένους σε απόσταση αναπνοής. Όλοι ετοιμάστηκαν για μια σύγκρουση που με δεδομένη την περιορισμένη της προοπτική μετατράπηκε σε δυναμική πορεία με πολύ παλμό, νεύρο και ζωντάνια. Το πρόβλημα δεν περιορίζεται στα σκοτάδια της Πέτρου Ράλλη ως μια βεντέτα αστυνομίας, μεταναστών και αλληλέγγυων. Τα "επεισόδια" που προσδοκούν οι ιδεολογικοί μηχανισμοί της κυριαρχίας δεν θα γίνουν στο πεδίο που βολεύει κάθε φορά την προπαγάνδα συκοφάντησης και διαστρέβλωσης. Το πρόβλημα ανήκει στην πόλη, στο φως των καθημερινών συναντήσεων, στο πεδίο που περιφρουρείται η πιο αδιαμφισβήτητη πραγματικότητα, το κάλεσμα για αλληλεγγύη, για συμπαράσταση, το στοίχημα της εκτροπής από τις συμβάσεις της υποταγής. Οι πακιστανοί κρατώντας ξύλα και πέτρες σε όλη τη διάρκεια της πορείας έστελναν προς κάθε κατεύθυνση το μήνυμα ότι δεν ανέχονται άλλο αυτήν την κατάσταση. Η πορεία μάζεψε κι άλλον κόσμο και κατευθύνθηκε με δύναμη προς το Θησείο για να σπάσει η ασυλία της μαζικής διασκέδασης από τους "αόρατους", από τους "παρείσακτους" και τους αλληλέγγυους. Η παρουσία της αστυνομίας ήταν ενοχλητική χωρίς, ωστόσο, να περάσει το όριο εκείνο που θα πυροδοτούσε το χάος μέσα στη πυκνή μάζα της αγοραίας ξενοιασιάς.
Η θαυμάσια αυτή συνάντηση τελείωσε στο σταθμό του μετρό στο Θησείο. Η πορεία διαλύθηκε. Όχι όμως και οι προοπτικές της.