Άλλος ένας νεκρός μετανάστης στο ρέμα επί της οδού Σαλαμινίας πίσω από το στρατόπεδο συγκέντρωσης μεταναστών της Π. Ράλλη. Τα στοιχεία; Χουσείν Ζαχιντούλ Τζαχανγκίρ, 24 ετών, από το Μπαγκλαντές, ξημερώματα του Σαββάτου 3/1/2009. Όπως ακριβώς δύο μήνες πριν, στην περίπτωση της δολοφονίας του πακιστανού Μοχάμεντ, η αστυνομία στην ανακοίνωσή της αναφέρει ψευδώς ότι δεν έγιναν επεισόδια στην περιοχή για να αποσυνδέσει την οποιαδήποτε σχέση αστυνομίας και νεκρού μετανάστη. Κι όμως. Επεισόδια έγιναν, ο Χουσείν έτρεξε για να μην χτυπηθεί και συλληφθεί και σκοτώθηκε πέφτοντας μέσα στο μικρό Αχέροντα της Π. Ράλλη.Τα λόγια περισσεύουν. Η εξέγερση του Δεκέμβρη κατάδειξε τα όρια μιας Δημοκρατίας που θεσμίζει την πιο ωμή εκμετάλλευση, θωρακίζει την αστυνομική βία, γενικεύει τον κοινωνικό εξανδραποδισμό και την κουλτούρα της υποταγής, διώκει, βασανίζει, φυλακίζει, σκοτώνει όποιον και όποια δεν χωράει στο πλάνο, όποιον και όποια σηκώνει κεφάλι στις προσταγές...
Κι αν η Δημοκρατία δεν φαίνεται να πήρε το μάθημά της δεν πειράζει...Η επανάληψη είναι ο καλύτερος τρόπος εμπέδωσης.
Αύριο λοιπόν στις 2 το μεσημέρι στην πλατεία Ομονοίας διοργανώνεται συλλαλητήριο και πορεία για τον νεκρό μετανάστη από πολλές μεταναστευτικές και αριστερές οργανώσεις.
Ας ανταποκριθούμε στο αυριανό κάλεσμα.
Η συνήθης κατάσταση τα χαράματα του Σαββάτου επί της Σαλαμινίας
Το "ανοιχτό στόμα" του ρέματος, σκοτεινό κι επικίνδυνο κόβει κάθετα την οδό Σαλαμινίας δίνοντας μια απατηλή αίσθηση δυνατότητας διαφυγής σε περίπτωση "απώθησης" από την αστυνομία.
2 σχόλια:
γράφετε "Κι αν η Δημοκρατία δεν φαίνεται να πήρε το μάθημά της δεν πειράζει...Η επανάληψη είναι ο καλύτερος τρόπος εμπέδωσης."
θα θελα να κάνω μόνο μια παρατήρηση για την διατύπωσή που επιλέξατε, καθώς βλέπω πως το θέμα παίζει μπάλα συχνά σε προκηρύξεις α/α. Το ζήτημα για έναν επαναστάτη δεν νομίζω ότι είναι να "διδάξει" τον εχθρό του, τη Δημοκρατία στην περίπτωσή μας, αλλά να τον εκμηδενίσει. Προφανώς και ο εχθρός απαντάει στη δική μας (όχι των επαναστατών μεμονωμένα αλλά γενικά της τάξης μας) δραστηριότητα μεταλλάσσοντας και συχνά βελτιώνοντας τα αδύναμα σημεία του. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι θα πρέπει να ζητάμε την μια ή την άλλη βελτίωση, ακόμα και αφηρημένα με τον τρόπο που το κάνατε, ίσως ποιητική αδεία, αλλά να ανοίγουμε και να εντείνουμε τον διάλογο στο εσωτερικό της τάξης μας. Με λίγα λόγια δεν μας ενδιαφέρει αν η Δημοκρατία πήρε το μάθημά της ή όχι, αυτό που πρέπει να μας νοιάζει είναι αν εμείς πήραμε το μάθημά μας, κι αν βγήκαμε πιο ισχυροί, επινοητικοί, ύπουλοι, δεμένοι μεταξύ μας κλπ. Να θέσουμε δηλαδή τα δικά μας καθήκοντα. Οι "από πάνω" εκτός του ότι γενικότερα τα χουν χαμένα τελευταία και ειδικότερα πρόκειται κατά βάση για εντελώς ανίκανα άτομα που ούτε για σεκιουριτάδες δε κάνουν, οποιαδήποτε πρωτοβουλία κι αν πάρουν δε θα είναι παρά για να διαχωρίσουν, να πειθαρχήσουν και να υποτάξουν τελικά ακόμα περισσότερο την τάξη μας.
χαιρετισμούς
Η αλήθεια είναι ότι δεν έχουν πέσει στην αντίληψή μου προκυρήξεις που βαδίζουν στη λογική αυτή, που καλώς κάνεις και επισημαίνεις και απορρίπτεις.
Από ότι φαίνεται πάντως στη συγκεκριμένη ανάρτηση, η πρόταση αυτή που παραθέτεις δεν αποσκοπεί σε κάποια επίκληση ή ακόμη και απαίτηση προς τη δημοκρατία ώστε να προβεί στις όποιες βελτιώσεις. Το θέμα είναι το ξεπέρασμα από πλευράς της κάθε προσχήματος και η αυξανόμενη επιθετικότητά της, όχι με τη λογική μίας υπερβολής της υπόστασής της, αλλά με μία λογική που αποσκοπεί στη θέσμιση (όπως αναφέρεται και στην ανάρτηση) ενός εν γένει αιμοσταγούς και άκρως επιθετικού καθεστώτος, το όποιο θα θερίζει όποιον/α θα διανοηθεί να του εναντιωθεί, με την παράλληλη και ευρύτερη επιβολή μίας κουλτούρας βασισμένης στη σιωπή, την εξατομίκευση και την κανονικότητα που θα ορίζει το εκάστοτε lifestyle της κάθε τάξης ξεχωριστά.
Το μάθημα που αναφέρεται λοιπόν στην πρόταση που παραθέτεις έχει να κάνει ακριβώς με τις δολοφονίες (όπως αυτή ενός ακόμη μετανάστη στην π.ράλλη) ως μία συνθήκη που πρέπει σταματήσει εν τη γεννέση της, όχι για να βελτιωθεί το προσωπείο της δημοκρατίας, αλλά για να πάψουν οι νεκροί να αποτελούν μέρος της καθημερινότητας μας όχι μόνο στα μακρινά σύνορα αλλά και μέσα στις πόλεις μας.
Το μάθημα αυτό, όπως και τα (περισσότερα ίσως) μαθήματα που συναντάς στα κείμενα του α/α χώρου, έχουν να κάνουν δηλαδή με το ότι η δημοκρατία θα πρέπει να υπολογίζει πολύ περισσότερο τις αντιστάσεις που θα ξεπηδούν μέσα από τις πράξεις της, από όσο έκανε πριν τον δεκέμβρη, γιατί πλέον η κοινωνικές συνθήκες, οι ζυμώσεις και η βούληση για αγώνα εδώ και τώρα έχουν περάσει σε μία νέα κατάσταση, ανεπιστρεπτί. Κι αυτό δε σημαίνει ότι όταν πάψει να μας δολοφονεί αδιακρίτως, εμείς θα σταματήσουμε να αγωνιζόμαστε με τα ίδια προτάγματα και το ίδιο πάθος. Πρόκειται απλά για μία προειδοποίηση στο φονιά, ότι το θύμα θα αντισταθεί με απρόβλεπτες για αυτόν συνέπειες και τίποτα παρά πέρα...
συντροφικά
Δημοσίευση σχολίου