Ραντεβού στο Μπαρουτάδικο!

Με αφορμή τα παραδείγματα των Ναυπηγείων Σκαραμαγκά και του ΙΚΕΑ που αποτελούν αιχμές για την τοπική κοινωνία του Αιγάλεω, το πρώτο για τις επικείμενες μαζικές απολύσεις και το δεύτερο για τις προσλήψεις με εξευτελιστικούς όρους, θα παρουσιαστούν οι ιδιαίτερες εργασιακές συνθήκες και η κατάσταση της κατεστημένης συνδικαλιστικής εκπροσώπησης και στα δύο παραδείγματα. Το πιο σημαντικό κομμάτι, ωστόσο, της συζήτησης είναι η παρουσίαση των θεσμικών αδιεξόδων της συλλογικής δράσης στους εργασιακούς χώρους, οι προσπάθειες μερικών πρωτοβάθμιων σωματείων να τα ξεπεράσουν και η συγκρότηση μιας αντιεξουσιαστικής-αναρχικής πρότασης. Η παρουσία συντρόφων και συντροφισσών που έχουν την εμπειρία των αδιεξόδων ή των διεξόδων όσον αφορά τις ατομικές και συλλογικές αντιστάσεις στους εργασιακούς χώρους αλλά και όλων όσοι συμμερίζονται αυτούς τους προβληματισμούς κρίνεται κάτι παραπάνω από απαραίτητη.
Ραντεβού στο Μπαρουτάδικο!


Ένα παράδειγμα από το ΙΚΕΑ:
Φωτογραφία από το εστιατόριο του ΙΚΕΑ. Χαρακτηριστικό δείγμα
εργασιακού καθεστώτος, αφού διατυπώνεται με σαφήνεια από τα
αφεντικά η θέση ότι το χαμηλό κόστος θα προέρχεται από την
μείωση του προσωπικού και όχι από την οποιαδήποτε διαπραγμά-
τευση μείωσης του κέρδους τους. Φανταστείτε πόση απαξία και
ανασφάλεια εκπέμπει μια τέτοια ταμπέλα μέσα σε έναν εργασιακό χώρο.
Επιπλέον, πρόκειται και για ένα είδος εναγώγησης της καταναλωτικής
συνείδησης σύμφωνα με την οποία ένας εργαζόμενος όταν γίνεται
καταναλωτής μπορεί και να επιτίθεται στην ίδια του την τάξη.

Ένα παράδειγμα από τα ναυπηγεία Σκαραμαγκά:

Μαρτυρία εργαζομένου τον Σεπτέμβρη 2007:

«Δυο μέρες τώρα μαζευόμαστε το πρωί στην πύλη τις ώρες που κρατάει η στάση εργασίας, στο ναυπηγείο δεν λειτουργεί τίποτα στη διάρκεια των στάσεων. Η Thyssen είχε κάνει ξεκάθαρο από την αρχή ότι δεν την ενδιαφέρει ουσιαστικά το ναυπηγείο, ήθελε απλώς ένα μαγαζάκι, δίπλα στα ναυπηγεία της στο Κίελο στη Μαύρη Θάλασσα και αλλού, για τις δουλειές που κάνει με τους Ισραηλινούς ή τους Αιγύπτιους.

Αυτή είναι η αλήθεια, κι αυτά που έλεγε ο Σημίτης παλιότερα ή οι διάφοροι που περάσανε τώρα πριν τις εκλογές ήταν παραμύθια για να χρυσώσουν το χάπι.

Το μόνο που τους ενδιέφερε εξ αρχής ήταν κάποιες παραγγελίες του δημοσίου, κυρίως του Πολεμικού Ναυτικού και θέλαν να κλείσουν όλες τις υπόλοιπες δραστηριότητες, να κρατήσουν τα υποβρύχια αντε και να φτιάχνουν καμιά πολυτελή θαλαμηγό μια φορά στο τόσο όπως έλεγαν. Πήρανε ένα ναυπηγείο 150 στρέμματα και θέλουν να το κάνουν μικρά κοτέτσια να τα πουλάνε: πουλήσανε μια έκταση τη «Σαρακίνα» να γίνει χώρος για κοντέηνερς.

Μας φέρανε και κάτι σπεσιαλίστες τάχα μου από την Γερμανία να τους «εκπαιδεύσουμε», άσχετοι κατά κανόνα και χρυσοπληρωμένοι με 4.000 ευρώ το μήνα ενώ εγώ παίρνω 970 ευρώ και είμαι από τους καλοπληρωμένους και μιλάμε για δουλειά με πολύ μουτζούρα. Τί να εκπαιδεύσω..Από την άλλη υπάρχουν κι οι εργολάβοι που λένε μην πάρεις αυτόν ή τον άλλο, κάνει φασαρία για τις στολές, τα γάλατα κλπ.

Τι έκανε τώρα η Thyssen. Φτιάξανε πρώτα μια εταιρεία «χαρτοφυλακίου», την «Εταιρεία Τροχαίου Υλικού Ελλάδος» όπως την είπαν, δηλαδή το εργοστάσιο για τα βαγόνια. Την πουλήσανε σε κάτι παρατρεχάμενους δικούς τους, υπάλληλους της εταιρείας. Αυτοί κάνανε μάλιστα και αποχαιρετιστήριο δείπνο σε στελέχη της μονάδας διευθυντές κλπ, και τους είπαν «γειά σας εμείς φεύγουμε, αναλαμβάνει η Ντερμάγιερς που είναι μεγάλη εταιρεία ανταλλακτικών στην Γερμανία».