Γιατί λείπαμε από την αντιρατσιστική πορεία της 24 Γενάρη…

Έχουμε πολλούς και πολιτικά αξιακούς λόγους που, ως αναρχικοί, διαφοροποιούμαστε από την Αριστερά αλλά ας εστιάσουμε στο συγκεκριμένο. Η συγκέντρωση και πορεία της 24 Γενάρη στο Αιγάλεω που διοργανώθηκε από 16 οργανώσεις της αριστεράς (και τον ελληνοπακιστανικό σύλλογο) ως ένδειξη διαμαρτυρίας για την στάση της αστυνομίας σε σχέση με τις διαδοχικές επιθέσεις φασιστοειδών σε πακιστανούς μετανάστες στην περιοχή, είναι μια σημαντική αφορμή για να ξεκαθαρίσουμε μερικά πράγματα από τη μεριά μας.

1

Ας ξεκινήσουμε από τις 30 Νοέμβρη. Ο τρόπος που οι συγκεκριμένες αριστερές οργανώσεις -αλλά και μερικές άλλες- χειρίστηκαν την υπόθεση αλληλεγγύης στην πρώτη επίθεση των φασιστοειδών στις 30 Νοέμβρη είναι ενδεικτικός. Δεν μπορείς να διαμαρτύρεσαι επειδή η αστυνομία δεν πήρε για εξέταση τα ρόπαλα που είχαν πετάξει τα φασιστοειδή τη στιγμή που εσύ δεν μπαίνεις ούτε καν στον κόπο να θωρακίσεις στοιχειωδώς το σπίτι τους για το ενδεχόμενο νέας επίθεσης, δεν μπαίνεις στον κόπο να στήσεις ένα δίκτυο επικοινωνίας και άμυνας. Στην «αμέλεια» της αστυνομίας αντιστοιχίζεται η «αμέλεια» των αριστερών οργανώσεων. Φαίνεται ότι οι «κεντρικές πολιτικές» ασκούνται σε επίπεδο σαφώς υψηλότερο του απαξιωμένου «πρακτικισμού». Μόνο που από αυτόν τον «πρακτικισμό», τον οποίο ζητούσαν οι μετανάστες για να κατοχυρώσουν κάποιες πρώτες σχέσεις αλληλεγγύης και να κατοχυρωθούν απέναντι στον φόβο, αρχίζεις να επικοινωνείς την πολιτική σου αντίληψη μαζί τους. Κι όχι από τις στείρες ασκήσεις πολιτικής αντιπαράθεσης και υπεραξίας. Γνωρίζουμε ότι καθεμιά από τις συμμετέχουσες οργανώσεις πιθανόν να ασκεί την αντίληψη της πρακτικής βοήθειας στους μετανάστες στο πλαίσιο των δικών της πολιτικών. Στο πλαίσιο του «μετώπου», όμως απ' ότι φαίνεται, στην καλύτερη των περιπτώσεων, επιβεβαιώθηκε το ρητό: όταν αναλαμβάνουν πολλοί να ταΐσουν την γάτα, στο τέλος μένει νηστική.

2

Η πορεία των αριστερών οργανώσεων στις 16 Δεκέμβρη, αρκετές μέρες μετά την επίθεση δεν άξιζε φαίνεται ούτε μιας απλής αφίσας-κάλεσμα. «Σύρμα» σε φίλους και ημέτερους, ακροατές των συγκεκριμένων ραδιοσταθμών, κάποιες ιστοσελίδες, τα «κονέ» με την «Ελευθεροτυπία» και να λοιπόν οι δυο συγκεντρώσεις σε μία. Δύο μικροφωνικές εγκαταστάσεις, δυο πορείες σε απόσταση 50 μέτρων η μια από την άλλη, την ίδια στιγμή που τα συνθήματα διαλαλούσαν την αλληλεγγύη. Είναι γνωστό σε όλους ότι υπάρχουν πολιτικές αντιπαλότητες μεταξύ των αριστερών- αριστερίστικων οργανώσεων αλλά η κατάσταση αυτή στο δρόμο καταγράφηκε ως, τουλάχιστον, γελοία. Επιπλέον, την Κυριακή το απόγευμα που καλέστηκε η πορεία, για λόγους που αφορούσαν στην δυνατότητα παρουσίας μεταναστών, έπληξε την αποτελεσματικότητά της μια και η πορεία κατέληξε να περιφέρεται σε άδειους δρόμους παρέα με την αστυνομία. Όλα αυτά αν δεν προσδίδουν αέρα πολιτικού ναρκισσισμού, επιπολαιότητας και διεκπεραίωσης τότε πώς μπορούν να ερμηνευθούν;

3

Ερχόμαστε τώρα στο κάλεσμα για την πορεία της 24 Γενάρη. Ενώ όλοι/ες εμείς οι αλληλέγγυοι/ες που βρεθήκαμε στο σημείο της επίθεσης αυτοπροσδιοριστήκαμε, ευθύς εξαρχής δημόσια, ως αναρχικοί/ες-αντιεξουσιαστές/τριες, στο κάλεμα του «αριστερού μετώπου» αναφερόμαστε επίμονα ως «αντιφασίστες» και «αντιρατσιστές». Σταθήκαμε στο πλάι των μεταναστών όχι για να δρομολογήσουμε μιαν τρέχουσα πολιτική μας ιδιότητα, αλλά στο πλαίσιο μιας πολιτικής ταυτότητας που αντιπαλεύει όλα τα κοινωνικά ζητήματα αναγνωρίζοντας την αλυσιδωτή τους σχέση χωρίς, φυσικά, να προκρίνει κάποιο απ’ αυτά. Η προσπάθεια όλου αυτού του «αριστερού μετώπου» να μας προσδώσει ό,τι αυτό νομίζει ότι εξυπηρετεί την υπόθεση την δική του και των μεταναστών, αποτελεί απόπειρα πολιτικού πατερναλισμού. Επιπλέον, η αναφορά σε «βίαιη προσαγωγή από την αστυνομία» ενός συντρόφου μας, αποσιωπώντας την πρόταξη όπλου εναντίον του, έχει μόνο προβληματικές ερμηνείες. Εκείνη τη στιγμή δεν επρόκειτο καλοί μας «αριστεροί» για μια απλή βίαιη προσαγωγή αλλά για μια πολύ επικίνδυνη στιγμή, που αποτελεί δεδικασμένο στο πλαίσιο της κρατικής κατασταλτικής στρατηγικής και που θα μπορούσε να αποβεί μοιραία για τον σύντροφο. Αλλά μάλλον εσείς προτιμάτε να χρεώνετε στους αναρχικούς «υπερβολές» και «ρητορικές επιφάσεις»…

4

Μετά λοιπόν από αυτό το γεγονός, αλλά και την στάση του κράτους σε σχέση με τους μετανάστες και τις επιθέσεις που δέχτηκαν, μια ήταν η πολιτική δραστηριότητα που αντιστοιχούσε στην περίσταση: η αγανακτισμένη πορεία. Κι όχι μια ακόμα παράσταση διαμαρτυρίας. Εδώ λοιπόν παρουσιάζεται και μια άλλη εκδοχή που πιθανόν να ερμηνεύει την αποσιώπηση της πρόταξης όπλου: στο βαθμό που η δημοσιοποίηση πρόταξης όπλου σε αλληλέγγυο θα κατοχύρωνε την απαίτηση για μια επιθετική πορεία, το «αριστερό μέτωπο» προτίμησε να την αποσιωπήσει για να δικαιολογήσει με αυτόν τον τρόπο την επιλογή της πορείας διαμαρτυρίας. Γνωρίζουμε τον τρόπο που ασκούνται οι «κεντρικές πολιτικές», γνωρίζουμε την θεσμολαγνεία μερικών ανάμεσά τους (νεολαία ΣΥΝ), καθώς επίσης και τον διορθωτικό χαρακτήρα μερικών δραστηριοτήτων τους σε σχέση με την αστική νομιμότητα. Τελικά, εμείς επιλέξαμε να μην έχουμε ούτε την δική τους «υπηρεσία πολιτικής πυρόσβεσης» απέναντί μας ούτε και τις συμμορίες του κράτους. Αυτός είναι ένας από τους λόγους που λείπαμε…

5

Ο ίδιος δίαυλος διεκπεραίωσης λειτούργησε και στην διοργάνωση και εκτέλεση της πορείας. Καμιά αφίσα στην περιοχή, καμία προπαγάνδιση πέραν των ημέτερων, γνωστών και φίλων, καμία ουσιαστική εκφρασμένη πολιτική δυναμική. Το αποτέλεσμα είναι ο εξευτελισμός των πολιτικών πρακτικών: 17 οργανώσεις από 5 το πολύ άτομα η καθεμία! Σύνολο 50-70 άτομα! Όπως δυστυχώς και σε άλλες αντίστοιχες περιπτώσεις, οι αριστερές οργανώσεις παρουσιάζουν μια επιλεκτικότητα στα κριτήρια συσπείρωσης των μελών τους, με σαφή πρόκριση τις εκάστοτε εκλογές. Ελάτε τώρα…Δεν έφταιγε το κρύο. Εξάλλου το κρύο δεν εμποδίζει τους φασίστες να επιτεθούν στους μετανάστες. Το κρύο δεν απέτρεψε -σχεδόν τους διπλάσιους- αναρχικούς/ές να ανταποκριθούν άμεσα στο αίτημα άμεσης αλληλεγγύης των μεταναστών.

6

Η πόλη έμοιαζε την Πέμπτη που πέρασε με κατεχόμενα. Απίστευτες κλούβες, απίστευτοι ασφαλίτες, απίστευτοι ζητάδες. Ήταν μια ανοιχτή προσβολή για την πόλη -όπως και για κάθε πόλη. Μάθαμε ότι τις τελευταίες μέρες οι μπάτσοι ειδοποιούσαν τους καταστηματάρχες να κλείσουν τα μαγαζιά τους την Πέμπτη γιατί: «αυτοί οι αναρχικοί δεν ενδιαφέρονται για τους μετανάστες. Όλα αυτά είναι πρόσχημα για να καταστρέφουν τις περιουσίες των ανθρώπων». Η προσπάθεια τρομοκράτησης της περιοχής επέστρεψε με μιαν προσβλητική για την αστυνομία κοινωνική αδιαφορία. Η πόλη παρέμεινε ανοιχτή.

7

Δεν παρουσιαστήκαμε λοιπόν στο «ραντεβού» και έτσι φορτωθήκανε τους μπάτσους όσοι συμμετείχαν στην πορεία, φορτωθήκανε τους μπάτσους άνθρωποι που δεν το είχαν επιλέξει.

8

Η αναγκαιότητα αυτού του κειμένου δεν έχει τον χαρακτήρα του πολιτικού ανταγωνισμού κι αυτός είναι ο λόγος που δεν αντιπαραθέτουμε τις δικές μας πολιτικές επιλογές ως σωστές. Εκείνο που θέλουμε είναι –θέτοντας ζήτημα αξιακής στάσης- να ξεκαθαρίσουμε τις πολιτικές μας σχέσεις μέσα στα γεγονότα: εκεί θεωρούμε ότι, όταν η πολιτική μετατρέπεται σε υπεραξία, ο χειρισμός περνιέται για αρετή και η διεκπεραίωση για αλληλεγγύη, δεν μπορεί παρά να ευτελίζονται πρακτικές αντίστασης, όπως είναι οι συγκεντρώσεις και οι πορείες, και στο τέλος, η όποια πολιτική αποτυχία να χρεώνεται ως κοινωνική αδιαφορία. Όμως, ο κόσμος στο Αιγάλεω ενδιαφέρεται. Αλλά όχι έτσι όπως τα "αριστερά μέτωπα".

9

Όλα συνεχίζονται.

Πρωτοβουλία αναρχικών Αιγάλεω