Λόγια του Καθεμέρα: αποσπάσματα από σημείωμα...

...Η βόλτα μέχρι το σπίτι σου στο Αιγάλεω παραμένει πάντα μια μικρή περιπέτεια. Λίγο καταθλιπτική ως επί το πλείστον. Δεν είναι ποτέ ίδια με τόσες άλλες διαδρομές που κάνω μες την πόλη, μέχρι την Καλλιθέα, για παράδειγμα, ή τη Νέα Σμύρνη και το Μαρούσι! Ή ακόμη και με άλλα μέρη στις δυτικές γειτονιές που ερχόμουν παλιά... Κάθε φορά μου κάνει εντύπωση. Η στάση στην Πειραιώς που είναι ένα μικρό ξεχωριστό σύμπαν -όπως κάθε στάση στην Πειραιώς, νομίζω. Τα τόσα ναυάγια -ανθρώπινα- που κλωθογυρίζουν στα ίδια μέρη, τα βλέμματα του κόσμου, αδιάκριτα συνήθως και ίσια μέσα στα μάτια. Πουθενά αλλού στην πόλη, έχω την εντύπωση, δεν με κοιτάει έτσι ο κόσμος. Όχι εμένα, συγκεκριμένα, αλλά τον διπλανό, την κάθε παρουσία. Κι έπειτα, μετά από την τόση αναμονή, είναι και το λεωφορείο που φτάνει. Το λεωφορείο που θα μπορούσε να πήγαινε Κάιρο ή Καμπούλ (τι χαριτωμενιά). Είναι καλό, ωστόσο, να αισθάνεται κανείς ασήμαντη μειονότητα καμία φορά. Μέσα στους τόσους μετανάστες, μερικά γεροντάκια (γιατί, πραγματικά, ποιος άλλος χρησιμοποιεί λεωφορεία;) κι εγώ. Έχω και τα τυχερά μου, ωστόσο. Στο έχω ξαναπεί. Περνάει η μπογιά μου στους μετανάστες. Απλά, απορώ με το θάρρος τους. Και στο σημείο αυτό, μπορώ άραγε να μιλήσω για "αντίστροφο ρατσισμό"; Συμπεριφορές που δεν θα ανεχόμουν ποτέ από γηγενείς ή πιο γνήσια, ας πούμε, "δυτικούς", βόρειους", από όπου τους κουβαλάει ο σχετικός άνεμος γενικότερα, από τους ανθρώπους αυτούς τις υποφέρω με υπομονή (υπάρχει λέξη γι' αυτό, τώρα μού' ρθε, υπομένω) και περιέργεια. Περιέργεια μέχρι πού μπορεί να φτάσει. Συνοπτικά λοιπόν σήμερα φτάσαμε μέχρι ένα ραντεβού κι έναν αριθμό τηλεφώνου -όσο κι αν επέμεινα πως δεν πρόκειται να ανταποκριθώ- με τον Αιγύπτιο Άλι και στη συνέχεια, στο διαρκές κι επίμονο, αν και διακριτικό, σπρώξιμο του ποδιού μου από ένα μαύρο παιδί που άλλαξε θέση κι ήρθε και κάθισε δίπλα μου. Τί να πω;
Ακούγονται λίγο εξωτικά όλα αυτά, το ξέρω, ξέρω επίσης όμως πως αν ήμουν αναγκασμένη να κάνω καθημερινά αυτή τη διαδρομή μέχρι το σπίτι σου κατ' αυτόν τον τρόπο, η πόλη αυτή θα με είχε ξεκάνει μια ώρα αρχύτερα. Κι ολοκληρώνοντας τον ανθρωπογεωγραφικό χάρτη που πρόχειρα συντάσσω έστω κινούμενη στις γειτονιές της Αθήνας, νομίζω μάλλον πως στα μέρη τα δικά μου (πλατείες αττικής, βικτώριας και δεν ξέρω γω τί άλλο) ζούνε οικογενειάρχες μετανάστες που βρίσκονται μάλλον κάμποσα χρόνια εδώ. Ενώ στον Βοτανικό και τα παραπήγματα της Αγίας Άννης ποιός θα πάει να μείνει; Λέω τώρα...
Η γειτονιά σου, ωστόσο, πολύ νοικοκυρεμένη. Με τη λεμονίτσα στην εξώπορτα (με τρέλανε η λεμονίτσα σας γεμάτη από λεμόνια), με τις όμορφα ανθισμένες δεν ξέρω τι (έκοψα ένα κλαδάκι όμως), με την χαρακτηριστική μυρωδιά από μπουγάδα στο δρομάκι, ένα μικρό χωριό που ζουζουνίζει παράλληλα με το ποτάμι από αυτοκίνητα που ρέει στον Κηφισό...