ΑΙΓΑΛΕΩ-ΡΕΝΤΗΣ: τα φίδια απέχουν 3km από τ' αυγά τους

Πριν από 3 περίπου βδομάδες 50 άτομα, άντρες και γυναίκες ηλικίας 20-26 χρονώ, επιτέθηκαν με μαχαίρια και λοστούς σε σπίτια πακιστανών στην περιοχή του Ρέντη ισοπεδώνοντας ό,τι έβρισκαν μπροστά τους. Για την επίθεση αυτή δεν χρειάστηκε ιδιαίτερη αφορμή. Ο ρατσισμός δεν χρειάζεται αφορμές για να αναπαράγει τον εαυτό του.

Πριν από 4 μέρες μια «ομάδα κατοίκων» του Αιγάλεω, μοίρασε ένα κείμενο σε καταστηματάρχες της περιοχής του Αγ.Σπυρίδωνα, με το οποίο τους ζητούσε να κλείσουν τα μαγαζιά τους για μια ώρα το πρωί, έτσι ώστε να συμμετάσχουν σε συγκέντρωση στην πλατεία της περιοχής με σύνθημα: «και οι έλληνες έχουν δικαίωμα στη ζωή». Κάλεσμα χωρίς υπογραφή. Η συγκέντρωση έγινε χτες το πρωί στις 9 η ώρα και συμμετείχαν 50-80 περίπου άτομα μεγάλης κυρίως ηλικίας που δήλωναν γείτονες της περιοχής. Ζητούσαν να παρέμβει η αστυνομία για να «καθαρίσει» την περιοχή από τους ενοχλητικούς μετανάστες. Κρατούσαν πανώ που εναντιωνόταν στην «υποβάθμιση της περιοχής». Σήμερα το πρωί στην τηλεόραση κάποιοι εκπρόσωποι των «κατοίκων του Αιγάλεω» ωρύονταν απαιτώντας την «γαλήνη» που εδώ και χρόνια έχουν χάσει.

Τα πράγματα, φυσικά, δεν είναι έτσι. Η κίνηση αυτή των «κατοίκων του Αιγάλεω» έρχεται να καταστρατηγήσει μια συνύπαρξη 30 ολόκληρων χρόνων μεταξύ ιρακινών και ελλήνων γύρω από την πλατεία του Αγ. Σπυρίδωνα. Και αυτό δεν είναι τυχαίο. Ως αφορμή παρουσιάζεται η ραγδαία αύξηση της παρουσίας των Κούρδων του Ιράκ, μουσουλμάνων, οι οποίοι από τα χαράματα φτάνουν στην πλατεία και στέκονται επί της Θηβών μπας και κατοχυρώσουν κανένα μεροκάματο. Κάποιοι από αυτούς συχνάζουν το βράδυ στην πλατεία χωρίς ωστόσο κανείς από όλους αυτούς να έχει πειράξει κάποιον ντόπιο. Λόγω διαφορών που υπάρχουν μεταξύ τους, οι Κούρδοι, μερικές φορές έρχονται στα χέρια μεταξύ τους και πριν τρεις εβδομάδες υπήρξε κρούσμα αλληλομαχαιρώματος. Συνήθως κάποιοι γείτονες καλούν την αστυνομία, η οποία με τη σειρά της προχωράει σε εκτεταμένες σκούπες. Οι χριστιανοί Ιρακινοί, που αποτελούν και τον κορμό της μακρόβιας κοινότητας των μεταναστών στην περιοχή και που η θρησκευτική τους καταβολή τούς κρατάει σε απόσταση από τους κούρδους, εμπλέκονται σε όλην αυτή την κατάσταση με δυσθυμία αφού εισπράττουν την επιθετικότητα μερικών ένθερμων ντόπιων αλλά και τα πογκρόμ της αστυνομίας.

Αλλά αν το μαχαίρωμα ήταν η αφορμή για την ρατσιστική συγκέντρωση τα αίτια βρίσκονται αλλού. Τα έκδηλα χαρακτηριστικά της φασιστικής και ρατσιστικής ρητορείας του Καρατζαφέρη στους συγκεκριμένους «κατοίκους του Αιγάλεω» που ενώ αποτελούν μια μειοψηφία θέλουν να επιβάλλουν ένα ανύπαρκτο γενικευμένο ρατσιστικό κλίμα, έρχονται να συμπληρώσουν τις υπολανθάνουσες ρατσιστικές δηλώσεις της Μπακογιάννη για το «μπλοκάρισμα της λαθρομετανάστευσης». Κι αυτό την ίδια στιγμή που δημοσιοποιούνται οι άθλιες συνθήκες και τα βασανιστήρια που υφίστανται οι «λαθρο»μετανάστες από τους συνοριοφύλακες, τους μπάτσους και τους λιμενικούς σε τμήματα και κέντρα «υποδοχής» μεταναστών. Έτσι, το κλίμα «θυματοποίησης» των ελληνόψυχων της γειτονιάς μέσα σε μια συνθήκη όπου κυριαρχεί μια δήθεν προνομιακή μεταχείριση προς τους μετανάστες, μόνο γέλια μπορεί να προκαλέσει. Γελοία πολιτική, γελοίων ανθρώπων.

Οι μετανάστες, είτε πακιστανοί, είτε ιρακινοί, είτε κούρδοι, είναι άνθρωποι που ξεριζώνονται από τα μέρη που μεγάλωσαν για να γίνουν άθυρμα της άθλιας μοίρας που έχουν σχεδιάσει γι’ αυτούς τα αφεντικά της εκάστοτε Νέας Τάξης. Το πρόβλημά τους είναι και πρόβλημά μας

Κι αν πρόβλημά τους είναι πέρα από την ίδια την κρατική πολιτική και τα διάφορα φασιστοειδή, αγανακτισμένοι «κάτοικοι» ή «παρέες», τότε είναι και πρόβλημά μας. Η περιοχή αν πρόκειται να «καθαρίσει» από κάτι, αυτές θα είναι οι ρατσιστικές και φασιστικές αντιλήψεις.

Αλληλεγγύη στους μετανάστες

Αναρχικοί Αιγάλεω

IKEA και ανασκαφή Νο2: τα ιστορικά ίχνη που χάνονται

Η κατάσταση της ανασκαφής στις 25 Ιούλη 2007

Η κατάσταση της ανασκαφής στις 9 Οκτώβρη 2007

Καθώς το νέο κτίριο του ΙΚΕΑ κάνει την εμφάνισή του, ένα μέρος της ανασκαφής ξεθεμελιώνεται όπως φαίνεται και στην εικόνα. Οι εργασίες προχωρούν ανελέητα για να μην παραταθούν κι άλλο οι ημερομηνίες παράδοσης του κτιρίου. Τα ιστορικά ίχνη εξαφανίστηκαν άπαξ δια παντός. Η εκκωφαντική σιωπή έχει πολλά να πει...

Λόγια του Καθεμέρα: αποσπάσματα από σημείωμα...

...Η βόλτα μέχρι το σπίτι σου στο Αιγάλεω παραμένει πάντα μια μικρή περιπέτεια. Λίγο καταθλιπτική ως επί το πλείστον. Δεν είναι ποτέ ίδια με τόσες άλλες διαδρομές που κάνω μες την πόλη, μέχρι την Καλλιθέα, για παράδειγμα, ή τη Νέα Σμύρνη και το Μαρούσι! Ή ακόμη και με άλλα μέρη στις δυτικές γειτονιές που ερχόμουν παλιά... Κάθε φορά μου κάνει εντύπωση. Η στάση στην Πειραιώς που είναι ένα μικρό ξεχωριστό σύμπαν -όπως κάθε στάση στην Πειραιώς, νομίζω. Τα τόσα ναυάγια -ανθρώπινα- που κλωθογυρίζουν στα ίδια μέρη, τα βλέμματα του κόσμου, αδιάκριτα συνήθως και ίσια μέσα στα μάτια. Πουθενά αλλού στην πόλη, έχω την εντύπωση, δεν με κοιτάει έτσι ο κόσμος. Όχι εμένα, συγκεκριμένα, αλλά τον διπλανό, την κάθε παρουσία. Κι έπειτα, μετά από την τόση αναμονή, είναι και το λεωφορείο που φτάνει. Το λεωφορείο που θα μπορούσε να πήγαινε Κάιρο ή Καμπούλ (τι χαριτωμενιά). Είναι καλό, ωστόσο, να αισθάνεται κανείς ασήμαντη μειονότητα καμία φορά. Μέσα στους τόσους μετανάστες, μερικά γεροντάκια (γιατί, πραγματικά, ποιος άλλος χρησιμοποιεί λεωφορεία;) κι εγώ. Έχω και τα τυχερά μου, ωστόσο. Στο έχω ξαναπεί. Περνάει η μπογιά μου στους μετανάστες. Απλά, απορώ με το θάρρος τους. Και στο σημείο αυτό, μπορώ άραγε να μιλήσω για "αντίστροφο ρατσισμό"; Συμπεριφορές που δεν θα ανεχόμουν ποτέ από γηγενείς ή πιο γνήσια, ας πούμε, "δυτικούς", βόρειους", από όπου τους κουβαλάει ο σχετικός άνεμος γενικότερα, από τους ανθρώπους αυτούς τις υποφέρω με υπομονή (υπάρχει λέξη γι' αυτό, τώρα μού' ρθε, υπομένω) και περιέργεια. Περιέργεια μέχρι πού μπορεί να φτάσει. Συνοπτικά λοιπόν σήμερα φτάσαμε μέχρι ένα ραντεβού κι έναν αριθμό τηλεφώνου -όσο κι αν επέμεινα πως δεν πρόκειται να ανταποκριθώ- με τον Αιγύπτιο Άλι και στη συνέχεια, στο διαρκές κι επίμονο, αν και διακριτικό, σπρώξιμο του ποδιού μου από ένα μαύρο παιδί που άλλαξε θέση κι ήρθε και κάθισε δίπλα μου. Τί να πω;
Ακούγονται λίγο εξωτικά όλα αυτά, το ξέρω, ξέρω επίσης όμως πως αν ήμουν αναγκασμένη να κάνω καθημερινά αυτή τη διαδρομή μέχρι το σπίτι σου κατ' αυτόν τον τρόπο, η πόλη αυτή θα με είχε ξεκάνει μια ώρα αρχύτερα. Κι ολοκληρώνοντας τον ανθρωπογεωγραφικό χάρτη που πρόχειρα συντάσσω έστω κινούμενη στις γειτονιές της Αθήνας, νομίζω μάλλον πως στα μέρη τα δικά μου (πλατείες αττικής, βικτώριας και δεν ξέρω γω τί άλλο) ζούνε οικογενειάρχες μετανάστες που βρίσκονται μάλλον κάμποσα χρόνια εδώ. Ενώ στον Βοτανικό και τα παραπήγματα της Αγίας Άννης ποιός θα πάει να μείνει; Λέω τώρα...
Η γειτονιά σου, ωστόσο, πολύ νοικοκυρεμένη. Με τη λεμονίτσα στην εξώπορτα (με τρέλανε η λεμονίτσα σας γεμάτη από λεμόνια), με τις όμορφα ανθισμένες δεν ξέρω τι (έκοψα ένα κλαδάκι όμως), με την χαρακτηριστική μυρωδιά από μπουγάδα στο δρομάκι, ένα μικρό χωριό που ζουζουνίζει παράλληλα με το ποτάμι από αυτοκίνητα που ρέει στον Κηφισό...